คำพูดที่ว่า “นักเขียนไส้แห้ง” ได้ยินกันมานมนานแต่ไหนแต่ไร เพราะอาชีพนักเขียนในยุคก่อนนั้น มีรายได้น้อยมาก ดังเช่นนักเขียนรุ่นครูที่ได้รับยกย่องว่าเป็น “ราชาเรื่องสั้นของไทย”--มนัส จรรยงค์ บางช่วงไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ แม้แต่นักเขียนระดับโลกอย่างฟีโอดอร์ ดอสโตเยฟสกี้ ผู้เขียนรักของผู้ยากไร้ ต้นแบบนวนิยายเรื่อง “สงครามชีวิต” ของศรีบูรพา ต้องหอบเสื้อคลุมเข้าโรงจำนำบ่อยครั้ง
ผมได้ฟังแล้ว ทั้งตาลุก ทั้งทึ่งในระบบการจ่ายค่าเรื่องให้นักเขียนในสมัยก่อน ไม่เหมือนสมัยหลัง แม้วงการหนังสือเฟืองฟู ก่อนยุคโซเชียล เน็ตเวิร์คจะเข้ายึดครอง ส่งต้นฉบับแล้ว ยังต้องรอค่าเรื่องออกอย่างน้อย 1 เดือน “นักเขียนอาชีพต้องรับผิดชอบเรื่องงานของตัวเองในการส่งต้นฉบับ ต้องส่งให้ทันตามกำหนด แม้แต่เขียนเป็นเล่มก็เหมือนกัน”
“แต่ละวันผมเขียนเรื่องเสร็จประมาณบ่าย 2 ต้องให้ได้ 2 ชิ้น อาจเป็นเรื่องยาว 2 ตอน หรือเรื่องสั้น 2 เรื่อง หรือสารคดีเรื่องหนึ่ง เรื่องสั้นอีกเรื่องหนี่ง หรือคอลัมน์ชิ้นหนึ่ง เรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง” “สมัยก่อนไม่มีสื่อให้สื่อบันเทิงมากเหมือนสมัยนี้ด้วย แต่อย่าลืมว่าคนในสมัยก่อนไม่รู้หนังสือเยอะเหมือนคนในสมัยนี้ ก็ยังพิมพ์หนังสือ 4,000-5,000เล่ม เดี๋ยวนี้คนรู้หนังสือเยอะกว่า กลับพิมพ์ 3,000 เล่ม”
หนังสือที่ ณรงค์ จันทร์เรือง ใฝ่ฝันจะมีเรื่องสั้นลงมากที่สุดคือ สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ซึ่งยุคนั้นประมูล อุณหธูป นักเขียน-นักแปล นามปากกา “อุษณา เพลิงธรรม” ผู้เขียน “เรื่องของจัน ดารา” เป็นบรรณาธิการ แต่ส่งไปเท่าไหร่ก็ไม่ผ่านการพิจารณา ดังที่เขาสารภาพความในใจว่า
ประเทศไทย ข่าวล่าสุด, ประเทศไทย หัวข้อข่าว
Similar News:คุณยังสามารถอ่านข่าวที่คล้ายกันนี้ซึ่งเรารวบรวมจากแหล่งข่าวอื่น ๆ ได้
แหล่ง: MGROnlineLive - 🏆 39. / 53 อ่านเพิ่มเติม »
แหล่ง: TNAMCOT - 🏆 51. / 51 อ่านเพิ่มเติม »
แหล่ง: TNAMCOT - 🏆 51. / 51 อ่านเพิ่มเติม »
แหล่ง: TNAMCOT - 🏆 51. / 51 อ่านเพิ่มเติม »
แหล่ง: TNAMCOT - 🏆 51. / 51 อ่านเพิ่มเติม »
แหล่ง: TNAMCOT - 🏆 51. / 51 อ่านเพิ่มเติม »