เล่าอีกว่า สมัยก่อนครอบครัวยากจนมาก คุณแม่มีอาชีพขายของ บ่อยครั้งที่ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ค้างค่าเทอมเสมอ แต่ด้วยความมีเมตตา ของครูใหญ่ที่ให้ได้เล่าเรียน จนจบการศึกษา โดยไม่คิดทวงค่าเทอม เป็นเรื่องที่จุกอยู่ที่หัวใจรู้สึกขอบคุณอย่างบอกไม่ถูก ขอบคุณอย่างสุดหัวใจ ที่ให้โอกาส ผมในวันนั้น สิ่งที่ซึ้งใจ คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง
และยังจำได้ว่าเมื่อครั้งยังเด็ก ครูใหญ่ถามกับตนเองว่า บริบูรณ์ไม่มีเงินค่าเทอมหรอ พร้อมทั้งหยิบเหรียญ ให้เอาไปซื้อขนม นับเป็นเรื่องประทับใจและเป็นความทรงจำที่ติดอยู่ในใจเสมอมา แม้กระทั่งเดินผ่านหน้าห้องทุกครั้ง ครูใหญ่จะเรียกถามว่ามีดินสอใช้ไหม มียางลบใช้หรือไม่นั้น ตั๊ก บริบูรณ์ บอกว่า พูดก็เศร้า เพราะที่ผ่านสูญเสียครูไปหลายท่าน ไปร่วมงานศพหลานท่านเท่าที่ทำได้ และที่ติดอยู่ในหัวใจคือ คุณครูเชื้อชื่น ศรียาภัย ที่ได้มีโอกาสอยู่กับครูในวาระสุดท้าย ครูบีบมือตนเองจนวาระสุดท้ายในชีวิต...