این فقط یک نگاه گذراست. به دو اتفاق آخر فوتبال ایران؛ یکی در منامه، دیگری در امان. یکی مقابل بحرین و دیگری روبروی عراق. دو رویداد ورزشی که سرتاپایش با سیاست و جغرافیا آمیخته شد، با نفرت، با فریاد، با کینه. ایران، در دو جغرافیا، دو اتحاد را علیه خودش دید. در بحرین با رکیک‌ترین الفاظ روی سکوها، در اردن و مقابل عراق با سیاست‌زدگی سکوها. چرا؟
سال‌هاست که جدایی سیاست از فوتبال، در کتاب قانون فیفا نشسته است. فدراسیون جهانی فوتبال تاکید کرده که توهین به پرچم و سرود و نشان ملی کشورها چنان ممنوعیتی دارد که در صورت نقض آن، می‌تواند به محرومیت‌های کوتاه و بلند مدت منجر شود. اتفاق ویژه جایی می‌افتد که «مهند علی» دروازه ایران را دقیقه یازدهم بازی باز می‌کند. وقتی تمام بازیکنان به سمت تماشاگران رفتند، «صفا هادی» هافبک تیم ملی عراق، ماسک یکی از هوداران را گرفت و به صورتش زد. به سمت زمین و بازیکنان ایران برگشت و دست‌هایش را مشت کرد.
کسی حرفی نزده بود. بازیکنی هم مچ‌بندش را باز نکرده بود. تاج حرف آخرش را زد: «گفتند اگر مچ‌بندها را باز نکردند تیم نیمه دوم به زمین نرود.» علی کریمی بلند شد و ایستاد و فریاد کشید: «س همین الان از رختکن برو بیرون زنگ بزن و بگو تیم نیمه دوم بازی نمی‌کند.» اما مرحوم «منصور پورحیدری» سرپرست وقت تیم ملی ایران پادرمیانی کرد: «مگر برای مردم این کار را نمی‌کنید؟ چشم آنها به شماست. من از شما می‌خواهم مچ‌بندها را باز کنید.
Similar News:همچنین می توانید اخبار مشابهی را که از منابع خبری دیگر جمع آوری کرده ایم، بخوانید.
منبع: AlArabiya_Fa - 🏆 12. / 51 ادامه مطلب »
منبع: VOA Farsi صدای آمریکا - 🏆 17. / 51 ادامه مطلب »
منبع: euronews_pe - 🏆 8. / 59 ادامه مطلب »
منبع: iranwire - 🏆 4. / 63 ادامه مطلب »
منبع: VOA Farsi صدای آمریکا - 🏆 17. / 51 ادامه مطلب »
منبع: aa_persian - 🏆 11. / 53 ادامه مطلب »