در یک پرونده به بررسی کم و کیف کارایی این موضوع برآید و این پرسش را مطرح کند که مبنای معافیت مالیاتی چیست که در چند روز آینده در قالب مصاحبه، یادداشت و گزارش با شخصیت‌های حقیقی و حقوقی از اصناف و شاخه‌های مختلف فرهنگ و هنر منتشر می‌شود. در اولین گام نیز به سراغ محمود آموزگار، نایب‌رئیس اتحادیه ناشران و کتابفروشان تهران و مدیر نشر کتاب «آمه»، رفتیم تا نظر او را در این زمینه جویا شویم.
من این موارد را به عنوان واقعیت‌هایی کنار هم می‌چینم و فکر می‌کنم از نظر اقتصادی همین حوزه نشر و کتاب، صنعتی بوده است که رشد متوازنی داشته و بخش‌های مختلف در تناسب منظقی با یکدیگر پیش می‌رفتند. تعداد ناشران و کتابفروشان به اندازه‌ای است که ناهنجاری ایجاد نمی‌کند. در قانون مالیات‌های مستقیم که در بهمن همان سال 1380 اصلاح شد به جای رویه‌ای که در اردیبهشت اتخاذ شده و 2 شغل را تحت شمول معافیت قرار داده بود اگر می‌خواست همان رویه را ادامه بدهد قاعدتاً باید در اصلاحیه قانون مالیات‌های مستقیم هم تک‌تک شغل‌ها را مطرح می‌کرد، اما در بند «ل» ماده 139 قانون مالیات‌های مستقیم از چهار فعالیت نه چهار شغل نام برده می‌شود که هر کدام در زیرمجموعه خود مشاغل متعددی داشته‌اند؛ مثلاً وقتی از انتشارات صحبت می‌کنیم از ویراستاری، صفحه‌بندی، طراحی جلد، نویسندگی، ترجمه...
ما الان حدود 100 هزار عنوان در سال منتشر می‌کنیم، اما متوسط شمارگان‌مان هزار و 100 است. وقتی این اطلاعات را با هم می‌سنجیم با یک ناهنجاری مواجه می‌شویم. همه اینها نشان می‌دهد این سیستم حمایتی وخوب کار نمی‌کند و با اینکه انگیزه‌های خیرخواهانه‌ای پشت آن بوده، دخالت‌هایی در حوزه‌های مختلف ایجاد کرده که منجر به تغییر روند طبیعی رشد بخش‌های مختلف فرهنگ و هنر شده و قاعده را به هم زده است.
بند «ج» ماده 92 در رابطه با مطبوعات، کتابفروشی و نشر راجع به آب، برق، گاز و پست مصرفی این حوزه‌ها صحبت می‌کند و می‌گوید باید تعرفه‌های فرهنگی ایجاد و امکان فعالیت آنها در اماکن مسکونی فراهم شود. پیشنهاد من این است که این قانون هزینه‌ای برای دولت ندارد و این امکان را مهیا می‌کند که در سراسر کشور در هر کوی و برزنی کتابفروشی‌هایی تاسیس شوند که هزینه‌ای به مراتب پایین‌تر از مغازه‌ها داشته باشند یا الان حمایت‌ها می‌تواند در موارد دیگری صورت بگیرد، مثل عوارض شهرداری، تابلوها و...
صنوف هم باید به یک دیدگاه برسند، اما متاسفانه در کشور ما بخشی‌نگری خیلی حاکم است، حتی در دستگاه‌های دولتی هم این اتفاق برقرار است؛ مثلاً فلان وزارتخانه فقط مسائل خودش را می‌بیند و به مسائل کلی کشور نگاه نمی‌کند. اگر صنوف خودشان را جزئی از کشور ببینند، آن‌وقت راه‌حل‌های مناسب‌تری پیدا می‌شود. مثلاً در یک دوره زمانی نیاز داریم حمایت‌هایی از سوی دولت صورت بگیرد و این با آنچه کل کشور را مجموعه صنف خودمان بدانیم فرق می‌کند.
ایران آخرین اخبار, ایران سرفصلها
Similar News:همچنین می توانید اخبار مشابهی را که از منابع خبری دیگر جمع آوری کرده ایم، بخوانید.
منبع: euronews_pe - 🏆 8. / 59 ادامه مطلب »
منبع: ilnanews - 🏆 10. / 53 ادامه مطلب »
منبع: euronews_pe - 🏆 8. / 59 ادامه مطلب »
منبع: Tasnimnews_Fa - 🏆 14. / 51 ادامه مطلب »
منبع: euronews_pe - 🏆 8. / 59 ادامه مطلب »
منبع: isna_farsi - 🏆 2. / 63 ادامه مطلب »