ادبیات جهان را در نیمه نخست قرن بیستم دو نام اعتبار می‌بخشند؛ مارسل پروست و جیمز جویس. پروست در دهم ژوئیه ۱۸۷۱ در حومه پاریس متولد شد. با این‌که در رفاه خانوادگی زندگی کرد، از همان آغاز تا پایان عمر از ضعف جسمانی و بیماری در رنج بود. پدرش پزشکی سرشناس و مادرش یهودی‌زاده‌ای متمول بود.
هنر پروست در این نیست که چنین حجمی از خاطرات را در داستانی می‌گنجاند، بلکه در این است تا نشان دهد در ناخودآگاه انسان چه حجمی از خاطرات انبان گشته‌اند، خاطراتی که هر یک با تلنگری بر ذهن از ناخودآگاه به بخش آگاه ذهن می‌لغزند. مارسل، قهرمان داستان، رخدادها را پیش روی خواننده می‌گذارد ولی در واقع این پروست است که این همه شخصیت و خاطره خلق می‌کند.
در تمامی آثار ادبی قرن نوزدهم مرگ حضوری روشن دارد و رمان‌ها با مرگ به پایان می‌رسند. گوستاو فلوبر در «مادام بواری»، استاندال در «سرخ و سیاه»، بالزاک در «باباگوریو»، امیل زولا در «نانا» و حتا تولستوی در «آنا کارنینا» همین شیوه را رعایت کرده‌اند. رمان پروست اما از این سنت پیروی نمی‌کند. در پایان رمان، راوی با وجودی سراسر امید، تصمیم می‌گیرد بنشیند و رمانی بنویسد، اگرچه این رمان خود همین کتابی است که در دست داریم. در واقع پایان کتاب، آغاز آن است.
پروست در این اثر حتا به رواداری جنسی معشوق پایبند نیست، عشق ورای آن ارزشمند است. این موضوع را می‌توان در «در سایه دوشیزگان شکوفا» به خوبی بازیافت. عشق به نظر پروست بیماری‌ست. انسان دچارش می‌شود و زمان می‌خواهد تا درمان گردد. جفتی که از هم جدا شوند، عشق آنان نیز خواهد مرد. «مرگ عشق» اما پایان زندگی نیست. عشق را ولی رنجی مُدام همراه است. در شکست عشق است که انسان ژرف‌تر به هستی می‌نگرد.
ایران آخرین اخبار, ایران سرفصلها
Similar News:همچنین می توانید اخبار مشابهی را که از منابع خبری دیگر جمع آوری کرده ایم، بخوانید.
منبع: isna_farsi - 🏆 2. / 63 ادامه مطلب »
منبع: PadDolat - 🏆 18. / 51 ادامه مطلب »
منبع: euronews_pe - 🏆 8. / 59 ادامه مطلب »
منبع: euronews_pe - 🏆 8. / 59 ادامه مطلب »
منبع: iranwire - 🏆 4. / 63 ادامه مطلب »
منبع: iranwire - 🏆 4. / 63 ادامه مطلب »