زیرا گذر زمان نقشی تعیین‌کننده در شکل گیری دیدگاه های سیاسی دو رئیس جمهور در مورد خاورمیانه داشت. پرزیدنت اوباما مواضعش را از ابتدا تا انتها تغییر نداد. او خواهان توافق با ایران بود و همچنین برای تغییر و یا اصلاح ائتلاف‌های قدیمی تا آخرین روز حکومت عمل کرد.
وقتی آیزنهاور در اوایل دهه پنجاه میلادی به کاخ سفید رسید، دنیا را این‌گونه دید: نیروهای «استعمارگر» که از خاورمیانه خارج می‌شدند و نیروهای آزادی‌بخش ملی در حال ظهور. او باید بین دو اردوگاه یکی را انتخاب می‌کرد تا منافع ایالات متحده را در تعامل با نیروهای در حال خروج یا نیروهای در ظهور، گره بزند. نکته دیگر اینکه آنها می‌خواستند درباره استمرار تامین رساندن نفت به اروپا ( که یک سوم آن از آنجا عبور می‌کرد) اطمینان حاصل کنند. پس از جنگ جهانی دوم که سالها پیش پایان یافته بود، آنان به‌شدت به تکمیل «طرح مارشال» نیاز داشتند. لذا آنان می‌خواستند با نزدیک شدن به نیروهای انقلابی به‌رغم ضرر رابطه با نیروهای سنتی و حتی در صورت لزوم تضعیف آنها، محیط خاورمیانه را تحت نظارت عبدالناصر دوستانه کنند تا مشکلی برای آنها ایجاد نکند.
دوران می‌گوید که در میان برخی از سیاستمداران باسابقه، یک اعتقاد دائمی وجود دارد که اگر برخی امتیازات و عقب نشینی‌ها انجام شود، همیشه چشم‌انداز برای یک توافق وجود خواهد داشت اما این یک توهم خطرناک است زیرا طرف دیگر به دنبال توافق نیست، بلکه به دنبال اجرای استراتژی دیگری است. از نظر او این موضع باعث از بین رفتن اعتماد متحدان و تضعیف فرصت به دست آوردن دوستان احتمالی می‌شود.
Similar News:همچنین می توانید اخبار مشابهی را که از منابع خبری دیگر جمع آوری کرده ایم، بخوانید.
منبع: iranwire - 🏆 4. / 63 ادامه مطلب »
منبع: ilnanews - 🏆 10. / 53 ادامه مطلب »
منبع: VOA Farsi صدای آمریکا - 🏆 17. / 51 ادامه مطلب »
منبع: iranwire - 🏆 4. / 63 ادامه مطلب »
منبع: AlArabiya_Fa - 🏆 12. / 51 ادامه مطلب »
منبع: ilnanews - 🏆 10. / 53 ادامه مطلب »