‘Lokroep, de #WeToo musical’ is reden voor optimisme over de toekomst van het genre ★★★★

Anouk Beugels is met haar Stichting Nanoek, opgericht in 2020, precies wat de musicalwereld nodig heeft. Terwijl een grote musicalproducent onlangs de vierde versie van Mamma Mia! in korte tijd aankondigde (gaap!), stortte Beugels zich met een stel ‘brave new people’ op het schrijven en ontwikkelen van ‘brave new musicals’.

Beugels was artistiek- en onderwijsmanager bij de opleiding muziektheater van Codarts en wil nu experimenteren met het genre en hierbij jonge componisten en schrijvers betrekken. Dat dat niet alleen mooie woorden zijn, bewijst haar nieuwste voorstelling Lokroep, de #WeToo musical, waarin niet een verhaal maar een belangrijk actueel thema de hoofdrol speelt.

Zeven schrijvers, van wie er ook een paar meespelen, schreven vijf losse verhalen over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Wat grensoverschrijdend gedrag precies is, bleek nog niet zo makkelijk te bepalen. De verhalen tasten dan ook expres deze vage grenzen af.

De antwoorden zijn niet zwart-wit

We zien een chirurg die, tijdens een zeer creatief geregisseerde operatie, avances maakt naar zijn vrouwelijke arts-assistent. Is het onschuldig geflirt? Daagt zij hem ook niet uit? Maakt hij gebruik van zijn macht? De antwoorden zijn niet zwart-wit en dat is precies wat de voorstelling vertelt: we zijn allemaal onderdeel van een systeem – #WeToo – waarin je voor je het weet slachtoffer of dader bent.

Sommige scènes zouden wat fijn geslepen of ingekort kunnen worden, maar samen vormen ze een mooie caleidoscoop van het thema. Naast de ok-scène zien we een talkshow over trial by media. Elders wordt een meisje dat aangifte wil doen daartoe ontmoedigd, terwijl in een latere scène iemand juist wordt aangezet tot aangifte, terwijl er nauwelijks iets was gebeurd.

De meeste indruk maakt een castingscène waarin een actrice wordt geïntimideerd en vernederd. Beugels’ regie van die scène, waarin alle acht de acteurs de actrice spelen en daarbij per zin van rol wisselen, is fenomenaal. Je voelt hoe iedereen in het systeem een rol speelt in het grensoverschrijdende gedrag.

Duizendpoot Job Greuter speelt live piano, acteert én schreef de muziek die raak en afwisselend is: klassiek, rap, ballad, licht atonaal of een subtiele soundscape op de achtergrond. Met name Shanice Redan, Lisse Knaapen en Charlotte Dommershausen zingen prachtig.

Eén ding is irritant: acht verplaatsbare lichtzuilen met onaangenaam wit knallend licht. Maar dat irritante is precies goed. Het past bij het ongemak dat wij als publiek voelen door de schurende verhalen die ons aan het denken zetten. Wat een aanwinst voor de toekomst van de musical, Nanoek. Hopelijk wordt de korte tournee uitgebreid.

Stichtingnanoek.nl, weer te zien in september, tot en met 8 oktober.

Lees ook:

In jeugdvoorstelling Snackbar gaat het over grensoverschrijdend gedrag én het wegkijken daarvan

Een vrouw als dader en een oom die wegkeek. Snackbar draait om een uiterst moeilijk gesprek. ‘Ik heb geen handvatten hoe jongeren hun grenzen kunnen aangeven, maar ik hoop dat de voorstelling het gesprek opent.’