Ik snap er niets meer van. Ze zijn, na de booster, voor de tweede keer besmet

Ik snap er niets meer van. Kennissen zijn, na de booster, voor de tweede keer besmet. Niet erg, maar toch hinderlijk.

Mijn kleinkinderen zijn ook voor de tweede keer besmet. Ze zijn sloom, hebben hoofdpijn.

Mijn dochter voelt zich al drie dagen rot, test, test en test, maar ze blijft negatief. GGD-test is eveneens negatief.

‘’Hoe kan dit?’’ vraag ik.

‘’Dat wilde ik net aan jou vragen.’’

Ik baal dat ik mijn kleinkinderen weer enige tijd niet kan zien. Dat ‘zoomen’ is eigenlijk stom vervelend. Ze voelen zich lamlendig.

“Ik zie daar een boek op je bed liggen. Wat is dat?”

Geen antwoord. Het boek wordt even – nog geen seconde – omhoog gehouden.

“Is het leuk?”

Geen antwoord. 

Ik moet ook niet zeuren. In een hoekje van mijn computer zie ik hoe hij ons ziet: twee breed lachende volwassenen die niets te lachen hebben.

We breken het gesprek af. Ik bel mijn besmette kennissen.

“Wat een klotetijd,” zeg ik.

“Ja, het is klote.”

“Hoe gaat het nou?”

“Ja, best… Verkouden. Hoesten… Verder niks.”

“Koorts?”

“Gisteren nog wel, nu niet.”

Ook daar geen lust tot praten. Ik geef wat Netflixfilms door en daar houden we het bij.

De maatschappij gaat open als een plastic bloem. Het lijkt mooier dan het is. Eigenlijk wil ik die 2G niet. Ik wil niet om tien uur naar huis. Ik wil geen mondkapjes dragen. Ik wil niet dat de overheid een kijkje kan nemen in wat ik doe en waar ik ben. Een licht paranoïde attitude tegenover hen vind ik gezond. Achterdocht heeft niet zelden een beschavende werking.

Vrijheid is toch vooral je eigen leven kunnen ontwerpen en daarin zo onbeperkt mogelijk zijn. Maar wat ontwerp ik nog op mijn leeftijd? Ik droom over mijn verleden en heb nachtmerries over de toekomst. Mijn principes draag ik vooral uit voor mijn familie, maar zoals ik anders dacht dan mijn ouders, denken zij anders dan ik. Vrijheid is juist ook dat een ieder zijn eigen opvattingen verwerft.

Hoe ga ik nu gebruik maken van de iets grotere vrijheid?

Ik zal wel naar het restaurant, de bioscoop en het theater gaan, maar het liefst zou ik mijn zieke kleinkinderen bezoeken. Samen zo’n ontzettend slechte tekenfilm bekijken waar ze dol op zijn of uit een kinderboekje voorlezen dat bijna uit elkaar valt van politieke correctheid, tosti’s maken met te veel tomatenketchup.

Maar dat kan dus niet.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.