Overal in Amsterdam en omstreken zit het stampvol
Een glas dat op de keukenvloer in stukjes brak.
Maar ik was al wakker. Al zeker een kwartier lag ik te luisteren naar de geluiden buiten de slaapkamer.
Hoe zacht en voorzichtig ze aanvankelijk ook deed.
“Je hoeft er echt niet uit voor me, ik red me wel,” had ze gezegd.
Het was half zes in de ochtend.
Jongste Dochter in de bocht.
“Als ik echt op tijd wil zijn moet ik dus om kwart over vier de trein nemen.”
Vertelde ze een paar dagen geleden.
“In de nacht, hè! Dat ga ik fakking echt niet doen.”
“Hoe laat begint het dan?”
“Ja, om zeven uur al. Half zeven moet je dan aanwezig zijn.”
“Half zeven?”
“Ik neem de trein van kwart over zes en dan ben ik er om kwart over zeven. En dan nog de bus. Dan ben ik maar een half uur te laat. Ik ga niet midden in de nacht opstaan.”
Theorie-examen voor haar rijbewijs.
“En als je dan net een vraag krijgt over een verkeerssituatie die dan in dat eerste half uur is behandeld?”
“Jezus, pap, jij weet het ook altijd lekker te brengen, hè?”
Ik wil alleen maar helpen, wilde ik zeggen, maar dat slikte ik toch maar in.
“Kopje thee?”
Overal in Amsterdam en omstreken zit het stampvol.
Een paar weken geleden deed ze het examen in Groningen, waar nog wel plek was.
“Kan ik meteen kijken of dat een leuke stad is om te gaan studeren.”
Ik was het al een beetje vergeten dat ze examen ging doen, toen ze appte:
‘Gezakt :(‘
Op mijn vraag hoe dat toch kon, want ze had toch goed geleerd en zo moeilijk was het toch niet, kreeg ik de rest van de dag geen antwoord. Toen ik me probeerde in te leven in een achttienjarige die net gezakt was, begreep ik dat wel.
Nu kon ze terecht in Arnhem. Waar ze van zeven tot twaalf een cursus zou volgen, om aansluitend opnieuw examen te doen.
Ik keek om de hoek de keuken in.
Ze was de scherven bij elkaar aan het vegen.
“Ik wilde heel stil doen,” zei ze.
“Kopje thee?” zei ik.
Ik lag nog in bed toen ze appte dat ze in de bus van station naar de locatie van cursus en examen in slaap was gevallen.
‘Ik moest twee haltes teruglopen. Gelukkig waren ze pas net begonnen.’
Mijn meisje in de donkere straten van een onbekende stad.
Toen uren radiostilte. Waarin ik opvallend veel aan haar moest denken.
En aan dat moment dat mijn rij-examinator heel hard op de rem trapte omdat we anders door een vrachtwagencombinatie zouden zijn vermorzeld.
Om half drie belde ze.
“Papa?”
Ik hoorde het al aan haar stem.
“Ik ben weer gezakt.”
“Ach liefje, dat geeft toch helemaal…”
“Geintje! Ik ben geslaagd!!!!!”
Ik wilde nog mijn trots overbrengen maar ze had al opgehangen.
Ik was er op klassieke wijze ingestonken. Rotmeid.
Maarten Moll schrijft over dagelijkse beslommeringen in de stad. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? m.moll@parool.nl