Opinie: ‘Hotel Mokum onveilig? Ontruim dan ook krakkemikkige huizen van pandjesbazen’

Het zaterdag ontruimde Hotel Mokum aan de Marnixstraat was voorheen in gebruik voor toerisme. Hier werden in Hotel Marnix tot vlak voor de coronacrisis grote hoeveelheden toeristen ontvangen, die voor zo min mogelijk geld al pissend en kotsend de neonlichten van het Leidseplein financierden met hun in de buurt gekochte joints en Jägerbombs.

Die gasten waren zelf al niet tevreden over Hotel Marnix, dat volgens een recensie op TripAdvisor leek op een ‘opvanghuis voor dak- en thuislozen’ met vraagtekens ‘over de vluchtroute in geval van calamiteiten – volgens mij moet gemeente/brandweer eens gaan handhaven.’ Toeristen betaalden 180 euro voor een nacht in dit budgethotel, tot het in 2019 gesloten werd voor verbouwing. 

Ontruiming door de gemeente? Geen sprake van. Sterker nog: tot aan het Nutellawinkelverbod bevorderde de gemeente dit soort toerisme juist, onder de noemer van het afvoerputje van marketing iAmsterdam – want dit soort toerisme was goed voor de stad.

En toen kwam corona. Hotel Marnix zou verbouwen, maar het pand bleef leegstaan en verloederde. De eigenaar wachtte omdat ‘de staalprijzen stegen’. Duiven werden de nieuwe bewoners van het pand. Daarmee hadden die duiven het beter voor elkaar dan de meeste huurders in Amsterdam. 

Hoewel ik in leuke huizen woon en woonde, kan ik ook afstrepen: het ‘gerenoveerde’ huis in Oud-West met het elektrische gasfornuisje onder de pijpen waar het lekte als het hard geregend had. De vrieskist in De Baarsjes, waar de wind door de kieren in de muren gierde, de muizen vrij spel hadden en de slaapkamer een hok van vijf vierkante meter was waarin je ’s nachts met je voeten tegen de gasmeter stootte. Kosten: 780 euro in de maand. Eigenaren: een bekende makelaar en een ‘vastgoedmanagement’.

Woonopstanden

Ondertussen steeg de woningnood in Amsterdam tijdens de coronacrisis gewoon door. Zij die geen geld krijgen van hun rijke ouders, omdat ze geen rijke ouders hebben, blijven vaststaan op wachtlijsten voor sociale huur, vastzitten in prijzige huurhuizen die slecht worden onderhouden, of zoeken naar zo’n zelfde vrieskist van vijf vierkante meter. 

Niet gek, dus, dat toen de woningprijzen bleven stijgen, er een aantal goed georganiseerde flinke woonopstanden ontstonden. En ook niet gek, dat een groep creatieve Amsterdammers besloot de oude traditie van het kraken – hoewel inmiddels bij wet verboden – weer in het leven te roepen, en onder meer het voormalige Hotel Marnix te bezetten.

In het gekraakte Hotel Mokum werden de duiven verjaagd en het pand werd volledig schoongemaakt. Met een architect bekeken de krakers hoe de brandveiligheid stapsgewijs kon worden hersteld – een proces dat tijd zou kosten, omdat het pand in de hoogtijdagen van Hotel Marnix al een flinke achterstand had opgelopen. De krakers brachten leven in de buurt door middel van een ‘open call’, die leidde tot een expositie over huisvrede door jonge, nog onbekende kunstenaars. Ze organiseerden filmavonden en politiek cafés.

In zeer korte tijd bouwden ze een band op met de buurt, en een band met de stad, door een openbare ruimte te organiseren waar iedereen welkom was, en waar vrij kon worden gesproken over- en vreedzaam geprotesteerd kon worden tegen onder meer het woonbeleid van de gemeente Amsterdam.

Touwladders

Toen de gemeente besloot Hotel Mokum te ontruimen, werd brandveiligheid als de reden aangevoerd. Terwijl de gemiddelde huurder in Amsterdam, in de slecht onderhouden panden van makelaars en vastgoedmanagers, het bij brand moet doen met wiebelige touwladders die van driehoog van het balkon naar beneden geworpen moeten worden. Of met wegrennen over het kleine stukje dak achter hun raam op vierhoog, dat bewoners niet als dakterras mogen gebruiken vanwege het instortingsgevaar. 

Brandveiligheid? Ontruim dan de krakkemikkige huurhuizen waar pandjesbazen en vastgoedmanagers goud geld aan verdienen. Laat een sympathiek initiatief als Hotel Mokum met rust terwijl die groep mensen een majestueus pand gratis in ere herstelt, ageert tegen de woningnood, en de civil society van Amsterdam weer opbouwt na de afbraak door rijke investeerders en VVD-telgen op hun Van Moof.