Op de rand van geloof en ongeloof in de Sint
Het geloof komt in allerlei gradaties, en waar het gaat om Sinterklaas hebben we die thuis nu zo’n beetje allemaal onder één dak. De jongste van vier heeft het ware geloof gevonden en verkeert al weken in een staat van opwinding die grenst aan koorts. Het was voor haar een verrukkelijke ontdekking dat er tegen het einde van het jaar een wildvreemde man met zijn vrolijke gevolg naar Nederland komt om cadeautjes uit te delen.
Het materiële speelt in haar geluk geen kleine rol. In de gedrukte catalogus die de webwinkel heel ouderwets in de brievenbus wierp, heeft zij met zwarte viltstift alles omcirkeld waar haar hart naar uitgaat. Het is alles bij elkaar een enorme berg, en als Sinterklaas naar haar luistert, doet hij er verstandig aan zijn paard in te ruilen voor een kleine vrachtwagen. Ik herinner me die mengeling van dromerig verlangen en onversneden hebzucht van vroeger. Niet per se fraai, wel lekker.
De middelste bevindt zich op de grens van geloof en ongeloof. Hij weet van de hoed en de rand, maar heeft zich enkele weken geleden toch weer moeiteloos onder de gelovigen geschaard. Hij wilde niet mee naar het winkelcentrum voor een meet and greet met onze lokale Sint, maar zingt wel mee met zijn kleine zusje op de avonden dat er een schoen mag worden gezet bij de centrale verwarming. Hij lijkt het wel gezellig te vinden om nog even te geloven.
Zelf werd ik op zijn leeftijd door mijn ouders uit de droom geholpen. Ze vertelden dat ze met me moesten praten, dat ik er oud genoeg voor was en dat Sinterklaas niet bestaat. Ik moet toen al iets van een journalist hebben gehad, want ik rende naar een vriendje om het grote nieuws door te vertellen. De volgende ochtend werd ik door zijn vader bij mijn lurven gepakt met het gesiste verzoek zijn zoon nog even in de waan te laten. De boodschapper had het weer eens gedaan.
De zoon van tien loopt deze weken door het huis met de air van een klimaatwetenschapper die alle sombere statistieken over de stijgende zeespiegel van buiten kent. Hij slaat de geloofsuitingen van zijn broer en zus hoofdschuddend gade vanachter zijn tablet, vol onbegrip dat er kennelijk nog steeds mensen zijn die kunnen geloven dat Sinterklaas werkelijk met de stoomboot uit Spanje komt om alle kinderen hier van nieuw speelgoed te voorzien.
Ondertussen lopen wij spitsroeden om het geloof van de jongsten af te schermen van het ongeloof van de oudste, en tegelijk alle partijen in hun waarde te laten. Gelukkig kunnen ook klimaatwetenschappers niet leven van de lucht. Het komt er op neer dat wij hem zwijggeld betalen in de vorm van schoencadeautjes. Hij weegt die steeds pesterig met een kritische blik op zijn hand, maar goed, hij houdt in elk geval zijn mond. Nog een week, dan is alles weer normaal.
Patrick Meershoek is verslaggever van Het Parool en schrijft elke woensdag een column. Lees alle columns hier terug.
Reageren? patrick@parool.nl.