Studentenkamer gezocht: ‘Ze houden hier niet van buitenlandse studenten’

Voor Nederlanders is het niets nieuws dat de Amsterdamse woningmarkt oververhit is. Buitenlandse studenten zijn hier meestal minder goed van op de hoogte. Bovendien is door corona de jacht op studentenkamers nog lastiger geworden. Studenten die afgelopen jaar thuis hebben gewoond omdat er alleen digitaal onderwijs werd gegeven, gaan nu alsnog op kamers. Daarnaast blijven studenten ook nog eens langer studeren, blijkt uit een onderzoek van SEO Economisch Onderzoek en het Verwey-Jonker Instituut. Hun studentenwoning komt dus later vrij.

De universiteiten doen er naar eigen zeggen alles aan om internationale studenten een kamer te bieden. Eerstejaars buitenlandse studenten hebben met voorrang recht op een gemeubileerde kamer. De Universiteit van Amsterdam (UvA) heeft elk jaar 3000 van dit soort kamers beschikbaar en zegt nu geen wachtlijst te hebben. Internationale studenten worden onder meer in hostels als Stayokay Amsterdam Oost ondergebracht, met z’n tweeën op een kamer. De Vrije Universiteit (VU) heeft 1700 kamers, waarvoor 90 studenten nog op een wachtlijst staan. 

Feestvierende Nederlanders

Na een jaar moeten de studenten met een voorrangsregeling zelf een kamer zoeken. “Dan begint de ellende pas echt,” zegt Salma Bel Lahdab (21). Nadat ze uit haar kamer moest vertrekken, ontdekte ze dat ze overal aan het kortste eind trok. “De universiteiten zeggen in je eerste jaar dat je je moet inschrijven bij woningcorporaties als room.nl en Duwo. Maar na twee jaar op de wachtlijst kom ik daar nog steeds niet in aanmerking voor een kamer. Nederlandse studenten staan allemaal al vanaf hun zestiende ingeschreven, die kennen dit bizarre systeem al langer.”

Op de vrije markt maak je als international weinig kans. Verhuurders willen geen internationale studenten en ­Nederlandse studenten willen meestal landgenoten. “Vaak geven ze geen reactie, het is enorm frustrerend.”

Internationale VU-studenten storen zich ook aan Uilenstede, een studentencampus gelieerd aan de VU, in bezit van Duwo. Een deel van de kamers is gereserveerd voor mensen van ver, zowel uit het buitenland als uit Nederland. Een ander deel laat studenten hospiteren. Als een kamer vrijkomt, kunnen bewoners van een afdeling ­iemand voordragen die op de wachtlijst staat. Zo worden studenten die al langer op de lijst staan gepasseerd.

Internationale studenten komen hier moeilijk tussen, legt Bel Lahdab uit. “Het zijn alleen maar Nederlandse studenten die andere feestvierende Nederlanders zoeken. De hospitatieberichten schrijven ze altijd in het Nederlands, soms zetten ze er zelfs bij dat ze ‘Dutch only’ willen.” Volgens Duwo is het verboden internationale studenten te weren in advertentieteksten. Daarnaast wijzen ze op de voordelen van een internatio­nale huisgenoot.

Waarschuwen

De UvA en de VU laten in een reactie weten veel in werking te zetten om deze studenten te informeren over de ­woningnood. De UvA houdt al voor de zomer meerdere webinars waarin uitleg wordt gegeven over wonen in ­Amsterdam en ook expliciet wordt gewaarschuwd voor de krappe woningmarkt. De VU waarschuwt op haar website voor de drukke kamerbezetting en geeft meerdere tips hoe je aan een woning kunt komen.

De onderwijsinstellingen en Duwo zijn het in ieder geval over een ding eens: de échte oplossing is bijbouwen.

Ksenija Ustinovica (21), Letland – Media, Art, Design and Architecture (MKDA) – VU 

“Ik wist dat hier een probleem is met de huizenmarkt, maar ik had geen idee dat het zo erg is. Ik dacht dat een kamer niet meer zou kosten dan 500 euro. Ik kreeg ergens in Noord een aanbod van 650 euro, maar dat is te duur voor mij. Mijn ouders kunnen me niet financieel bijstaan, ik zorg al sinds mijn achttiende voor mezelf. Door de jaren heen heb ik in acht West-Europese landen gewoond, maar nergens is het zo moeilijk een kamer te krijgen als hier. Via een couchsurfingplatform verblijf ik al een tijdje bij iemand op de bank. Ik ­reageer nog steeds op elke hospitatie voor Uilenstede. Dat ik een inter­national ben is dan al een probleem. Erger is dat ze bij deze hospitaties ­alleen zuipende studenten zoeken. Zelf ben ik een serieus persoon die hier is gekomen om te studeren.”

Shota Goginashvili (19), Georgië – Computer Science – VU 

“Ik verwachtte dat een kamer 400 tot 500 euro zou kosten. Nu betaal ik elke dag 85 euro voor een hotelkamer bij het Museumplein. Deze week verhuis ik naar een Ibishotel dat 55 euro per dag kost. Mijn ouders steu­nen me financieel, maar mijn spaarrekening gaat er wel aan onderdoor. Ik heb jaren gespaard om in het buitenland te kunnen studeren, maar als dit nog een half jaar duurt, is het grootste deel op. Bovendien kost studeren, als niet-EU student, 11.000 euro per jaar aan collegegeld. Ik snap dat ik meer moet betalen omdat ­Georgië geen EU-land is, maar dat ik voor dat bedrag geen garantie heb op onderdak, vind ik oneerlijk. Op de huizenmarkt hier houden ze bovendien niet van internationale studen­ten. Zo verstuurde ik in een week vijf berichten voor bezichtigingen of hospitaties. Ik ontving slechts één reactie: ‘No internationals’. Ik ben maar gestopt met zeggen waar ik vandaan kom.”

Danye El-Gamla (19), Duitsland – Psychology – UvA  

“Toen ik ging kijken voor de studie psychologie in het buitenland, stond de UvA boven aan de lijst. Via hen kon ik aan een studio komen op Zeeburg, daar betaal ik nu 600 euro. Voordat ik wist van de moeilijkheden op de Nederlandse woningmarkt dacht ik dat een kamer mij ongeveer 500 euro zou kosten. Dat ik hier nu kan zitten is fijn, maar na een jaar moet ik hier uit. Dan gaat het lastig worden. Maximaal denk ik 650 aan huur te kunnen betalen, anders kom ik simpelweg niet rond. Het grootste probleem is sowieso dat huiseigenaren bijna nooit reageren op internationale studenten. Mijn ouders kunnen me wel een beetje supporten, maar ik leef nu ook al van mijn spaargeld. Dat wilde ik eigenlijk voor belangrijkere zaken bewaren.”

Nacho Valderrama (18), Spanje – Computer Science – VU

“Eigenlijk wilde ik in Engeland gaan studeren, maar door de brexit is dat nu veel te duur. Toen heb ik voor ­Nederland gekozen. Een vriend van me had zich een maand eerder aangemeld voor een woning via de VU, hij kreeg een kamer op Uilenstede voor ongeveer 400 euro. Voor mij was nergens plek meer, dus ging ik zelf zoeken. Doordat mijn vriend dat ­bedrag betaalde, dacht ik dat dat normaal was voor een studentenkamer. Toen heb ik helaas een kamer van 600 euro in Noord geweigerd omdat ik dacht dat het een slechte deal was, daar heb ik achteraf spijt van. Ik kom net van een kamer in De Pijp waar ik drie weken heb gezeten, nu zit ik ergens voor een maand. Overigens is geld voor mij niet zozeer het probleem. Wel dat ik überhaupt nergens langs mag komen om te bezichtigen. Verhuurders willen vaak ‘Dutch only’ en huisgenoten zoeken ‘Dutch speaking people only’.”