Ze moesten vluchten uit hun thuisland Syrië, maar gaven hun sportdroom niet op. Nu doen de broers Mohamad en Alaa Maso allebei mee aan de Olympische Spelen. Hun Nederlandse opvangfamilie kijkt met trots toe. "Ze hebben er keihard voor gewerkt."
Een innige omhelzing tussen de twee broers tijdens de openingsceremonie van de Spelen wordt vastgelegd op camera. "Ik kan niet beschrijven hoe ik me nu voel", schrijft Mohamad Maso erbij op Instagram. Door hun strakke trainingsschema's en corona hebben de broers elkaar acht maanden niet gezien. Pas nu in Tokio, op de verjaardag van Mohamad, zijn ze herenigd.
Jonge zwemmers
De 28-jarige Mohamad is triatleet en komt tijdens de Spelen uit voor het Syrische team. Zijn zes jaar jongere broer Alaa is zwemmer en zit bij het vluchtelingenteam van het IOC. Beiden droomden als kind al van een topsportersbestaan.
Hun vader nam ze in Syrië op jonge leeftijd mee naar het zwembad en daar bleken ze talent te hebben voor zwemmen. Mohamad begon ook met hardlopen en ontwikkelde zich als triatleet.
Gevaarlijke overtocht
Maar de oorlog in Syrië veranderde hun leven compleet. Trainen ging niet meer en het werd steeds onveiliger. "De situatie werd alleen maar slechter", vertelt Alaa daarover aan Olympics.com. Verplicht strijden in het Syrische leger wilden de broers niet. Ze besloten in 2015 te vluchten naar Europa, met Nederland als doel.
Daar kwamen ze na een lange en gevaarlijke overtocht na elf dagen aan. Ook zonder hun familie en vertrouwde omgeving hielden ze hun droom voor ogen: topsporter worden. Zelfs in het asielzoekerscentrum gingen de hardloopschoenen aan. "Door te sporten kon ik mezelf losmaken van alle negatieve dingen", vertelde Alaa.
Terug naar Duitsland
De broers mochten niet in Nederland blijven omdat ze tijdens hun reis in Duitsland hun vingerafdruk hadden achtergelaten. Na ruim een half jaar moesten ze terug naar Duitsland. Daar vestigden ze zich in Hannover. Alaa begon weer op hoog niveau te zwemmen en kon tijdens de coronapandemie blijven trainen. Maar Mohamad mocht dat niet en besloot in Nederland verder te trainen.
Daar verblijft hij nu bij het Nederlandse gezin Meurs, dat hij en zijn broer eerder hadden leren kennen via de triatlonbond. Ze hebben hem volledig in het gezin opgenomen. "Mo is een supervent, we beschouwen hem als een van onze kinderen", vertelt vader Vincent Meurs. Ze hielpen hem op gang bij zijn sportambities en zetten een fonds voor hem op, om hem financieel een duw in de rug te geven.
Ook broer Alaa komt, als hij niet hoeft te trainen, bij de familie thuis. Die kijkt nu apetrots toe hoe de broers hun droom hebben waargemaakt. "Als het had gemogen, waren we ook naar de Spelen gegaan om ze te zien."
Volgens Meurs hopen ze ver te komen tijdens de Spelen, maar is hun belangrijkste doel nu al bereikt. Ook willen ze dolgraag een voorbeeld zijn voor andere vluchtelingen. Laten zien dat er kansen liggen als je ervoor knokt. En dat zeggen de broers ook in eerdere interviews: "Je bent een overwinnaar, laat niemand je naar beneden halen."
