نایب‌رئیس سابق فدراسیون وزنهبرداری در گفت‌وگو با «اعتمادآنلاین» مطرح کرد:
فارغ از نیت رئیس فدراسیون، وزنهبرداری زنان را آغاز کردیم/ مخاطب وزنهبرداری زنان بسیار زیاد است/ اگر برنامه‌ها درست اجرا می‌شد در المپیک ژاپن حرفی برای گفتن داشتیم/ آینده وزنهبرداری زنان روشن است/ می‌توان امیدواری بسیاری به تیم وزنهبرداری زنان داشت
ریحانه طریقت، نایب‌رئیس سابق فدراسیون وزنهبرداری، گفت: وزنهبرداری زنان روندی است که متوقف نمی‌شود. من خوشحالم که در حال حاضر از مجموعه فدراسیون بیرونم اما می‌دانم این کار آن‌قدر قوی شروع شده که کسی نمی‌تواند آن را متوقف کند. خوشحالم که دختران ما حالا آرزوی مدال المپیک را در سر می‌پرورانند.
اعتمادآنلاین| منیژه موذن- برای پولاد سرد تاریخ 2 بار تکرار شده. از روزی که جعفر سلماسی فقید در لندن 1948 با آن بدن نحیف و استخوانی وزنه‌ها را بالای سر برد و نخستین مدال تاریخ ایران در المپیک را به سینه زد، تا همین سال گذشته که تاریخ دوباره و از نو تکرار شد. آنجا که شیرزنان ایران بعد از 80 سال همه محدودیت‌ها و تابوها را لیفت کردند و در رقابت‌های قهرمانی آسیا وزنه‌ها بالای سر بردند تا نخستین حضور وزنهبرداری زنان ثبت شود. حضوری به بلندای تاریخ، حضوری که بالاخره از پستوی نهانخانه‌ها و زیرزمین‌های تنگ و تار بیرون آمد و روی تخته رفت تا این آرزوی دیرینه هاشور حقیقت بخورد.
علی مرادی، رئیس فدراسیون وزنهبرداری، چند روز قبل در مصاحبه‌ای در مورد وزنهبرداری زنان گفته بود: «اردوهای مداومی که برای مردان برگزار کردیم برای زنان هم برپا شد و حتی یک روز هم در روند برگزاری آن اختلالی به وجود نیامد. گرچه باز هم حمایت خود را از بخش زنان بیشتر خواهیم کرد چون اعتقاد داریم که زنان همچون مردان شایستگی تبدیل شدن به قدرت‌های برتر جهان را دارند.»
وزنهبرداری زنان رشته‌ای نوپا در ایران است و از سال 96 شروع به کار کرده است. ریحانه طریقت، نایب‌رئیس سابق فدراسیون، اولین کسی بود که بذر وزنهبرداری زنان را در ایران پاشید و برای به ثمر رساندن این بذر تلاش فراوانی کرد. او از روزهای آغازین این رشته و جدال برای پیشرفت وزنهبرداری زنان می‌گوید.
نایب‌رئیس پیشین فدراسیون وزنهبرداری در گفت‌وگو با اعتمادآنلاین گفت: «اولین داور زن وزنهبرداری بودم. تخصصی وزنهبرداری را یاد گرفتم و بعد ادامه دادم. داوری را زودتر از بقیه یاد گرفتم چون لازم بود قوانین را بشناسم تا بتوانیم کار را شروع کنیم. اولین کلاس آموزش‌ای که برگزار کردیم 96/5/2 بود و 59 نفر در آن کلاس حضور داشتند.»
او در ادامه گفت: «رشته‌هایی مثل بسکتبال و شنا که تازه فعال شده‌اند قبل از انقلاب لیگ داشتند و به مسابقات خارجی اعزام می‌شدند، اما وزنهبرداری زنان واقعاً صفر بود. من به عنوان اولین زنی که فعالیت وزنهبرداری را شروع کرد از صفر شروع کردم، به اضافه سدهای فرهنگی و اجتماعی که وجود داشت. وزنهبرداری زنان حتی سالن وزنهبرداری هم نداشت.»
طریقت درباره امکانات وزنهبرداری زنان در ابتدای راه می‌گوید: «تنها تفاوت وزنهبرداری زنان و مردان میله وزنهبرداری است. ما به عنوان ورزشکار حتی این را هم نداشتیم. تنها چیزی که بعد از شروع وزنهبرداری زنان به ما هدیه داده شد 4 میله از طرف فدراسیون جهانی بود.»
گاهی هدفی بزرگ‌تر از حوزه تخصصی اهرمی می‌شود برای تلاش بیشتر تا رسیدن به رویاها و موفقیت‌های بزرگ‌تر. طریقت در این خصوص گفت: «من معتقدم هرچه بیشتر تلاش کنیم تا بستر فعالیت اجتماعی برای زنان وجود داشته باشد و بتوانند آرزوهای بزرگتری داشته باشند برای جامعه و زنان مفید خواهد بود. با همین دیدگاه وارد وزنهبرداری زنان شدم و آغاز به کار کردم.»
دیدگاه سنتی در جامعه ایران همواره این بوده که وزنهبرداری و کشتی رشته‌های سنگینی هستند و مختص مردانند. زنان وزنه‌بردار اما این کلیشه را تغییر دادند. طریقت در این‌باره هم گفت: «خیلی زود مخاطب‌مان را پیدا کردیم و فهمیدیم که این نیاز را در جامعه داشته‌ایم. خیلی از کسانی که با آنها کار می‌کردیم مثل مدیرکل‌ها یا رئیس هیات‌ها مخالف وزنهبرداری زنان بودند. برای آنها توضیح میدادیم که تصور کنید در شهرتان زنی علاقه‌مند به وزنهبرداری باشد. کجا و چطور باید این علاقه را دنبال کند؟ با اینکه تازه دوسال است شروع کردیم اتفاقاً مخاطب خیلی زیادی هم در بین زنان داشته‌ایم.»
ورزش زنان به صورت تاریخی موانع بسیاری سر راه خود داشته است. از مخالف‌های فراوان تا کسانی که کلام و عملشان با هم یکی نیست و البته کمبود امکانات. نایب‌رئیس پیشین فدراسیون وزنهبرداری به همین موضوع اشاره کرد و گفت: «چیزهایی هست که در مورد آن صحبت نخواهم کرد. هدف من کمک به گسترده شدن وزنهبرداری زنان است. هرگز علاقه‌ای به حاشیه‌ها نداشتم و هنوز هم همین‌طور هستم. من و شما به عنوان یک زن خیلی وقت‌ها به دنبال هدفی بودیم و موقعیت برای ما فراهم نبوده. نمی‌خواستند به ما موقعیت و امکان فعالیت دهند اما ما آن موقعیت را به دست آورده‌ایم. ما وزنهبرداری زنان را فارغ از نیت رئیس فدراسیون یا دیگر مسئولان شروع کردیم.»
او در ادامه گفت: «خیلی جاها بوده که نه تنها مردان بلکه برخی از زنانی که باید با آنها کار می‌کردم جلوی من ایستاده‌اند، اما به هر حال آنها هم بخشی از جامعه و همین فرهنگ هستند. تغییر همیشه به گونه‌ای نیست که همه با شما موافق باشند. رودخانه‌ای که جریان پیدا می‌کند ممکن است گاهی با مانعی برخورد کند؛ روندش تند یا کند شود، اما به هر حال جریان دارد. وزنهبرداری زنان روندی است که متوقف نمی‌شود. من خوشحالم که در حال حاضر از مجموعه فدراسیون بیرونم اما می‌دانم این کار آن‌قدر قوی شروع شده که کسی نمی‌تواند آن را متوقف کند. خوشحالم که دختران ما حالا آرزوی مدال المپیک را در سر می‌پرورانند.»
او با اشاره ضعیف بودن زیرساخت‌های این رشته گفت: «تعداد سالن‌های وزنهبرداری در تهران بسیار کم است. ما در تهران سالن وزنهبرداری دولتی برای زنان نداریم. قرار ما در روز اول این بود که از وزنهبرداری زنان حمایت بیشتری شود. این رشته مثل نوزاد است و نیاز به امکانات بیشتری دارد اما این اتفاق نیفتاد. گویی تنها چیزی که بین زنان و مردان به مساوات تقسیم شده کمبود امکانات است. البته کمبود امکانات در وزنهبرداری زنان نمود بیشتری دارد چون از صفر شروع کرده است.»
پس از جدایی ریحانه طریقت از فدراسیون این سوال مطرح شد که او چطور وزنهبرداری زنان را رها کرده است. طریقت در این رابطه هم به اعتمادآنلاین گفت: «کار به جایی رسید که همه چیز نمایشی شد. دروغ گفته می‌شد. من کسی نبودم که ورزشکاری را به اردو دعوت کنم که در استان خودش رای دهد. من روز اول گفته بودم که دختران ما تا دوسال وارد هیچ مسئله یا تبلیغ انتخاباتی یا سیاسی نشوند. در واقع سیاسی‌کاری وجود نداشته باشد، اما این اتفاق افتاد. با این وجود هنوز هم معتقدم راهی که وزنهبرداری در آن پیش می‌رود راه خوبی است. وزنهبرداری زنان 20نفری که در اردو هستند نیست. رکوردهایی که ثبت‌شده نیست. من چیزی بسیار فراتر از این در شهرهای مختلف دیدم و آینده روشنی برای آن پیش‌بینی می‌کنم.»
مریم امرالله، سرمربی تیم ملی وزنهبرداری زنان، 29 تیرماه درخصوص برنامه آینده تیم گفته بود: «در نظر داریم زودتر از آنچه که می‌توان پیش‌بینی کرد، بازیکنان را به سکو نزدیک کنیم و سال آینده در بزرگسالان آسیا به مدال برسیم و در المپیک 2024 پاریس سکو در اختیار داشته باشیم.»
طریقت اما معتقد است اگر وزنهبرداری زنان در گذشته به جای درگیر شدن به حاشیه‌ها با برنامه پیش می‌رفت در ژاپن هم می توانست مدال کسب کند و ادامه دهد: «من معتقدم اگر این روند دوساله روند خوبی می‌بود ما می‌توانستیم در المپیک ژاپن بدرخشیم. حتی ممکن بود به مدال ژاپن برسیم. موفقیت ما بسته به این است که برنامه خوبی داشته باشیم. اگر برنامه درستی نداشته باشیم به صد سال آینده هم نمی‌رسیم، اما قطعاً زنان ما استعداد فوق‌العاده‌ای دارند. انقدر دختران قوی و قدرتمند دیده‌ام که شک ندارم آینده وزنهبرداری زنان روشن است. ما زنان همیشه در کمترین امکانات بالا آمدیم و درخشیدیم و من این را در بچه‌های وزنهبرداری می‌بینم. البته به به دلایل دیگری می‌توان امیدواری بسیاری به تیم وزنهبرداری زنان داشت.»
وزنهبرداری زنان حالا تاریخ را روایت کرده و به دنبال آرزوها و رویاهای بزرگ‌تر و هیجان‌انگیزتر است. حضور صرف روی تخته دیگر کسی را راضی نمی‌کند. این رویاها با افق‌های دوردست‌تری گره خورده؛ کسی چه می‌داند شاید مدال جهانی و شاید المپیک. تا آن روز فاصله‌ای نیست.
دیدگاه تان را بنویسید