فوت‌و‌فن: منچسترسیتی-لیورپول؛ 'رفقای خوب' سایه به سایه پیش می‌روند

عملا سرنوشت قهرمانی لیگ برتر به این مسابقه وابسته بود، منچستر سیتی-لیورپول. یورگن کلوپ که تیمش تا چند هفته قبل فاصله‌اش با سیتی و صدر جدول به ۹ امتیاز رسیده بود، در آستانه این بازی بزرگ، در فاصله یک امتیازی سیتی بود.

پیش از بازی، مثل چند دیدار قبلی، سرمربیان دو تیم برتر انگلیس به ستایش یکدیگر پرداختند. کلوپ در کنفرانس مطبوعاتی برای چندمین بار پپ گواردیولا را "بهترین مربی جهان" توصیف کرد و سرمربی سیتی هم به ستایش از عملکرد لیورپول با هدایت کلوپ پرداخت.

بازی رفت ۲-۲ به پایان رسیده بود و ترکیب ابتدایی کلوپ و گواردیولا برای این بازی نشان داد که ایده‌هایشان، تغییر چندانی نسبت به بازی رفت نداشته است و تغییر چندانی در ترکیب دو تیم دیده نمی‌شد.

هر دو مربی آرایش ۳-۳-۴ را برای آغاز بازی انتخاب کرده بودند.

دو تغییر در ترکیب سیتی نسبت به بازی رفت بود، رحیم استرلینگ به جای جک گریلیش در خط حمله قرار گرفت و روبن دیاز هم به دلیل مصدومیت در دفاع میانی غایب بود.

گواردیولا مثل بازی رفت از ژائو کنسلو و کایل واکر در دو سمت خط دفاعی استفاده ‌کرد. سه هافبک میانی‌ رودری، کوین دی‌بروینه و برناردو سیلوا بودند و در خط حمله هم استرلینگ، فیل فودن و ژسوس بازی می‌کردند.

ترکیب لیورپول هم نسبت بازی رفت لیگ برتر با سیتی دو تغییر داشت. جیمز میلنر که در بازی رفت به دلیل مصدومیت الکساندر آرنولد در سمت راست خط دفاع بازی کرده بود، این بار روی نیمکت بود تا آرنولد در این پست بازی کند.

کرتیس جونز هافبک جوان لیورپول هم دیگر در مثلث خط میانی جایی نداشت و تیاگو آلکانترا کنار فابیانو و جردن هندرسون قرار گرفته بود.

در خط حمله لیورپول، مثل بازی رفت، دیه‌گو ژوتا کنار محمد صلاح و سادیو مانه بازی می‌کرد. به این ترتیب گواردیولا و کلوپ با تغییرات بسیار کم نسبت به تقابل قبلی، به استقبال این بازی سرنوشت‌ساز رفتند.

تعویض منطقه بازی برای بی‌اثر کردن پِرِس لیورپول

شباهت‌ها و تفاوت‌ها در استراتژی دو تیم از همان دقایق ابتدایی نمایان شد، هر دو تیم اصرار به پرسینگ از نزدیک دروازه حریف و ایجاد اختلال در شروع بازیسازی داشتند و البته هر دو تیم هم سبک بازی همیشگی خود را، پاس‌های کوتاه در نیمه خودی حتی زیر فشار پرسینگ، حفظ کرده بودند.

اما آنچه در نیمه اول به سیتی برتری ویژه داد، برنامه این تیم برای بی‌اثر کردن پرسینگ لیورپول بود. ادرسن دروازه‌بان سیتی، واکر، کنسلو، دی‌بروینه و ژسوس بازیکنانی بودند که در نیمه اول بارها براساس برنامه گواردیولا، با پاس‌های بلند عرضی یا مورب، جناح بازی را تغییر دادند و پرسینگ فشرده عرضی لیورپول را خنثی کردند. کلید اجرای موفق این برنامه، دقت پاس‌های بلند بود که اغلب این پاس‌های بازیکنان سیتی، به مقصد رسیدند.

برنامه دیگر گواردیولا در حمله این بود که فودن و استرلینگ، نزدیک دو مدافع میانی لیورپول یعنی ماتیپ و فان‌دایک بازی کنند تا آرنولد و روبرتسون، دو مدافع کناری، ناچار شوند به دو مدافع میانی نزدیک شوند و به این ترتیب در کناره‌ها فضا ایجاد شود و سپس با پاس بلند، بازیکنان خود را پشت یا بیرون مدافعان کناری لیورپول صاحب توپ کنند. این برنامه بخوبی در نیمه اول اجرا شد و نتیجه آن، خلق چند فرصت ویژه بود.

در سوی مقابل، لیورپول در عبور از سد پرسینگ سیتی در نیمه اول بشدت مشکل داشت. سیتی در جلوی زمین با سیستم ۲-۴-۴ و برای بستن گزینه‌ پاس در کانال‌های میانی پرس می‌کرد و لیورپول در نیمه اول بارها در عبور از آن به مشکل خورد.

در این تصویر مناطقی که دو تیم در نیمه اول توپ‌ از دست دادند مشخص است. لیورپول (از راست به چپ) در این نیمه ۱۲ بار توپ را از دست داد (رنگ آبی) که پنج بار در نزدیک محوطه جریمه خودش بود. بازیکنان سیتی (از چپ به راست) در نیمه اول فقط پنج بار توپ را لو دادند (رنگ نارنجی) و فقط یک بار این اشتباه را در نیمه خودی مرتکب شدند.

پپ، ستاره نیمه اول

مجموعه این عوامل باعث شد سیتی تیم برتر نیمه اول باشد. هرچند لیورپول خیلی زود گل دی‌بروینه را با گل ژوتا پاسخ داد و بازی را به تساوی کشاند اما ژسوس روی همان برنامه "تغییر منطقه بازی با پاس بلند عرضی" نتیجه را دو بر یک کرد.

این تصویر شوت‌های دو تیم در نیمه اول را نشان می‌دهد (سمت راست، ضربات لیورپول و سمت چپ، ضربات سیتی). لیورپول غیر از گلی که ژوتا زد، فقط یک ضربه به دروازه حریف داشت، ضربه ضعیف آرنولد از میانه زمین به قصد انداختن توپ پشت سر دروازه‌بان سیتی.

دایره‌های آبی اما تلاش‌های پرشمار سیتی را برای باز کردن دروازه لیورپول در نیمه اول نشان می‌دهد؛ شش ضربه به دروازه، چهار ضربه در چارچوب و دو گل.

طوفان ۱۵ دقیقه‌ای لیورپول

فقط دو دقیقه پس از آغاز نیمه دوم، مانه برای لیورپول گل زد. بازیکنان سیتی در تاکتیکی که نیمه اول بشدت دقیق و موفق اجرا کرده بودند، دچار اشتباه شدند، یعنی از دست دادن توپ در نیمه خودی. زمانی که صلاح می‌خواست پاس آخر را به مانه بدهد و او را با ادرسن تک به تک کند، واکر دفاع راست سیتی حسابی از جان استونز، دفاع میانی، دور بود و این اشتباه تاکتیکی واکر باعث شد مانه در فضای بین واکر و استونز به توپ برسد و به آسانی دروازه سیتی را باز کند.

لیورپول تقریبا تا دقیقه ۶۰ چهره متفاوتی نسبت به نیمه اول داشت، در پرسینگ جلوی زمین موفق بود و چند بار در نیمه حریف، توپ‌گیری کرد و در بازیسازی از عقب زمین هم بسیار بهتر از نیمه اول، می‌توانست توپ را بسلامت از فشار حریف عبور دهد و وارد زمینش شود.

لیورپول تا دقیقه ۶۰ دو فرصت گل دیگر هم خلق کرد اما نتیجه بازی تغییر نکرد. پس از ۱۵ دقیقه اول نیمه دوم، بار دیگر تسلط سیتی بر جریان بازی محسوس شد.

کلوپ و گواردیولا تمایلی به تعویض بازیکنان عقب زمین نداشتند. حدود دقیقه ۷۰ نخستین تعویض دو مربی، با بیرون کشیدن مهاجم مرکزی انجام شد. نبی کیتا به جای ژوتا و ریاض محرز به جای استرلینگ؛ بازیکنی که چند دقیقه پیش از بیرون رفتن از زمین، دروازه لیورپول را باز کرده بود اما بازبینی ویدئویی نشان داد استرلینگ چند سانتی‌متر جلوتر از آخرین مدافع لیورپول، حرکتش را آغاز کرده بود و گل مردود شد.

چیپ محرز، فرصتی طلایی که از دست رفت

در ۱۵ دقیقه پایانی بازی، سیتی برای پیروزی، توان و البته اشتیاق بیشتری از لیورپول نشان داد.

حضور کیتا در مرکز خط حمله روشن می‌کرد که کلوپ به کسب یک امتیاز از این بازی سنگین راضی است. لیورپول با مساوی به صدر جدول نمی‌رسید اما رویکرد کلوپ هم منطقی به نظر می‌رسید چون با نباختن در زمین سیتی، فاصله دو تیم یک امتیاز می‌ماند و شانس جبران آن در شش بازی تا پایان فصل برقرار.

دی‌بروینه و محرز می‌توانستند برنامه‌های کلوپ را در دقایق پایانی نقش بر آب کنند اما ضربات آنها تبدیل به گل نشد.

درحالیکه داور چهار دقیقه وقت اضافه اعلام کرده بود، در واپسین ثانیه‌های بازی، محرز فرصت گل داشت اما ضربه چیپ او به بیرون رفت تا نتیجه بازی رفت، این بار در ورزشگاه خانگی سیتی تکرار شود.

چنانکه در تصویر مشخص است، سیتی از نظر آماری بهتر از لیورپول بود اما این برای رسیدن به سه امتیاز کافی نبود.

حالا بازیکنان سیتی باید فشار روانی سنگین شش هفته پایانی را تحمل کنند، آن هم درحالی که تعقیب‌کننده، تیمی است در آمادگی مناسب. لیورپول درحالی به این بازی رسید که حتی یک مصدوم هم نداشت.

تساوی در این بازی به مفهوم امیدوار ماندن "رفقای خوب" یعنی گواردیولا و کلوپ در هفته‌های پایانی لیگ بود.

درخشش دی‌بروینه

ستاره بزرگ این بازی، کاپیتان منچسترسیتی بود. دی‌بروینه در این بازی بار دیگر کلاس بالای بازی خودش را به نمایش گذاشت.

یک گل، دو پاس کلیدی، دو شوت در چارچوب و تحمیل کردن دو کارت زرد به بازیکنان لیورپول در آمار دی‌بروینه ثبت شد.

در دقیقه ۸۸ بازی، کاپیتان سیتی براحتی کاپیتان لیورپول، ویرجیل فان‌دایک را دریبل زد و درحالیکه می‌توانست با دادن پاس آخر به محرز، پایه‌گذار گل برتری سیتی شود، با خطای فان‌دایک متوقف شد.

داور به کاپیتان لیورپول کارت زرد داد اما گواردیولا کنار زمین حتی با این کارت زرد هم آرام نگرفت چون اگر این خطا رخ نداده بود، تیمش می‌توانست به گل سوم برسد.

این صحنه، نمادی از تسلط دی‌بروینه بر جریان بازی و برتری محسوس او در نبردهای تن به تن مقابل بازیکنان لیورپول بود.

کاپیتان منچسترسیتی اگر تا پایان فصل در همین فرم بماند، گواردیولا شانس مناسبی برای موفقیت در لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا دارد.