هیدلین دیاز؛ 'دشمن دولت' چگونه اولین مدال طلای المپیک کشورش را برد؟

در سومین روز بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو، دنیای "هیدلین دیاز" برای همیشه تغییر ‌کرد. پس از پنج سال آماده‌سازی، درد کشیدن و صبر کردن، لحظه موعود فرا رسیده بود. این بازیها به دلیل کرونا یک سال به تاخیر افتاد و در نهایت در اواخر ژوئیه سال گذسته برگزار شد.

وقتی او به سکوی وزنه‌برداری نزدیک ‌شد تا وزنه نهایی خود را در دسته ۵۵ کیلوگرم زنان بلند کند، سالن غرق در سکوت بود. تا پیش از حرکت پایانی او، لیائو کیویون از چین با بالا بردن موفقیت‌آمیز وزنه ۱۲۶ کیلوگرمی در صدر جدول بود.

دیاز مطمئن و با تمرکز به نظر می‌رسید. او با تاریخ‌سازی برای کشورش و کسب اولین طلای المپیک برای فیلیپین، تنها یک حرکت فاصله داشت.

چند ثانیه بعد، در حالی که وزنه ۱۲۷ کیلوگرمی را به طرز خطرناکی بالای سر برد، با شنیدن صدای زنگ تایید، احساسات تمام چهره او را فرا گرفت. او در سی سالگی به دستاوردی که مدت‌ها آرزویش را داشت، رسیده بود.

او سختی‌های بسیاری در این راه کشیده بود. از باورهای غلط نسبت به ورزش دختران در دوران رشد، همه‌گیری کرونا و یک سال قرنطینه شدن در یک کشور خارجی تا اتهام توطئه علیه دولت در سال ۲۰۱۹ که از او به عنوان "دشمن دولت" نام برده شده بود.

اولین حضور فیلیپین در المپیک به سال ۱۹۲۴ باز می‌گردد، جایی که فقط یک ورزشکار از این کشور به پاریس رفت؛ دیوید نپوموسنو، دونده سرعت.

اما ۹۷ سال طول کشید تا فیلیپین اولین طلای المپیک را به دست آورد. ورزشکاری که به این انتظار پایان داد، در سال ۱۹۹۱ در شهر زامبوانگا، شهری با جمعیت تقریبی یک میلیون نفر در جنوب این کشور به دنیا آمد. او پنج خواهر و برادر داشت. پدرش، با باربری با یک سه چرخه امرار معاش می‌کرد و مادرش خانه دار بود.

دیاز یازده ساله بود که پسر عمویش او را با وزنه برداری آشنا کرد. البته مادرش از این مسأله ناراحت بود.

دیاز می‌گوید: "مادرم به من گفت وقتی بزرگتر شوی هیچ کس تو را دوست نخواهد داشت، زیرا این ورزش مردان است، عضلات بزرگی خواهی داشت و هیچوقت باردار نخواهی شد."

"اما من همچنان این ورزش را ادامه ‌دادم، زیرا از آن لذت می‌بردم. مادرم هم رفته رفته وقتی دید چقدر از آن لذت می‌برم و چه مزایایی دارد - از جمله بورسیه دبیرستانم - شروع به حمایت از من کرد."

دیاز بسیار با استعداد بود و در عرض شش سال توانست به سطح اول رقابت‌ها برسد. در سن ۱۷ سالگی به المپیک ۲۰۰۸ پکن رفت و در گروه دوازده نفره، یازدهم شد.

در المپیک ۲۰۱۲ لندن، او پرچمدار کشورش بود، اما رقابت‌ها آنطور که می‌خواست پیش نرفت و او در هر سه تلاش خود برای بلند کردن وزنه ابتدایی شکست خورد. با این حال، همه امید زیادی به آینده او داشتند.

در هنگام المپیک ۲۰۱۶ ریودوژانیرو، دیاز همزمان با وزنه‌برداری، در نیروی هوایی فیلیپین خدمت می‌کرد. او در این دوره با کسب مدال نقره موفقیت بزرگی بدست آورد، زیرا توانسته بود اولین مدال المپیک یک زن فیلیپینی را به دست آورد.

او تا پیش از المپیک ۲۰۲۰ توکیو، با کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ و برنز مسابقات جهانی در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ در صحنه بین المللی نام خود را مطرح کرده بود.

اما در سال ۲۰۱۹، یک سال قبل از المپیک، اتفاقی غیرمنتظره رخ داد. دیاز متهم به دست داشتن در توطئه براندازی رودریگو دوترته، رئیس‌جمهوری فیلیپین شد.

دوترته ۷۶ ساله در سال ۲۰۱۶ با وعده‌ مقابله با جرم و جنایت و فساد برنده انتخابات شد. نقش او در جنگ خونین مواد مخدر و اظهاراتش که از سوی بسیاری توهین‌آمیز یا جنسیتی تلقی می‌شود، همواره جنجال‌آفرین بوده‌اند.

در ماه ژوئن، دادستان ارشد دیوان کیفری بین‌المللی خواستار تحقیق در مورد اتهام جنایت علیه بشریت در جریان سرکوب مرگبار مواد مخدر توسط دولت او شد.

زمانی دیاز مورد اتهام قرار گرفت که سالوادور پانلو، مشاور حقوقی رئیس جمهور در آن زمان، ادعا کرد شبکه‌ای از افراد و سازمان‌های مخالف دولت تلاش دارند دولت دوترته را بی‌اعتبار ‌کنند. او آن‌ها را "برانداز" نامید.

این شبکه شامل اعضای احزاب سیاسی مخالف، افراد مشهور و روزنامه‌نگاران، از جمله ماریا رسا، منتقد صریح دوترته، برنده مشترک جایزه صلح نوبل ۲۰۲۱ بودند.

گفته می‌شود قرار گرفتن نام دیاز در این فهرست، به این دلیل بوده که او در شبکه‌های اجتماعی توسط رادل جایمه دنبال می‌شده است. جایمه وبلاگ نویسی است که سال ۲۰۱۹ با انتشار ویدیوهایی ادعا کرد، دوترته و متحدانش در تجارت مواد مخدر فعالیت دارند و به همین دلیل دستگیر شد.

در ابتدا همه چیز برای دیاز حیرت‌انگیز بود. اما به تدریج با هجمه طرفداران دوترته در رسانه‌های اجتماعی روبرو شد و سپس نزدیکانش مورد هجوم قرار گرفتند.

او می‌گوید: "در تمرین بودم که پیامی دریافت کردم. حرفهای بدی به پدرم زده شده بود. من ابتدا از این اتفاقات شوکه بودم اما وقتی خانواده‌ام را درگیر کردند، بیشتر آسیب دیدم و شروع به گریه کردم."

"مردم در شبکه‌های اجتماعی به من پیام می‌دادند، حرفهای بدی می‌زدند و فحش می‌دادند، در صورتی که من حتی نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده است. واقعاً نمی‌دانستم چه خبر بود و چرا به من برای آنچه که حتی واقعیت هم نداشت ایراد می‌گرفتند."

"مشغول آماده‌سازی برای المپیک بودم. زمان بسیار سختی بود، اما توانستم به کمک افرادی که به من ایمان داشتند بر آن غلبه کنم."

دیاز درگیر این اتفاقات و آسیب روانی ناشی از آن بود که ناگهان همه‌گیری کرونا هم فرا رسید.

با بسته شدن مرزها و لغو پروازها در سراسر جهان در اوایل سال ۲۰۲۰، او و تیمش در مالزی، جایی که در حال تمرین بود، محبوس شدند؛ بدون اینکه مشخص باشد چه زمانی به خانه باز خواهند گشت.

جولیوس نارانجو، نامزد و مربی دیاز، با استفاده از منابع محدود موجود در محل اقامت اجاره‌ای خود در کوالالامپور، برنامه جدیدی را طراحی کرد. آن‌ها از پارکینگ برای تمرینات هوازی استفاده می‌کردند و بطری‌های آب را به چوب‌های بامبو آویزان می‌کردند تا به عنوان وزنه استفاده کنند.

دیاز می‌گوید: "اضطراب زیادی داشتیم. حتی نمی‌دانستیم قرنطینه چیست. فکر می‌کردیم فقط دو هفته طول می‌کشد. من اهل فیلیپین هستم و مربیان من اهل گوام و چین و ما هیچ کس را در مالزی نمی‌شناختیم."

کمی بعد مشخص شد بازی‌های المپیک توکیو به تعویق خواهد افتاد.

دیاز می‌گوید: "۱۲ ماه دیگر برای تمرین... احساس می‌کردم دیگر نمی‌توانم ادامه دهم. وقتی با روانشناسان ورزشی صحبت می‌کردم، دلم می‌خواست گریه کنم و به آنها بگویم چه احساسی دارم. اما آنها فقط می‌گفتند صبر داشته باشم و خودم را کنترل کنم، در حالی که دیگر نمی‌توانستم هیچ چیز را کنترل کنم."

اما تابستان بعد همه این سختی‌ها نتیجه داد.

دیاز می‌گوید: "از قبل می‌دانستم برنده خواهم شد، انتظارش را داشتم. باید قبل از هر کاری آنرا بخواهید و باور داشته باشید می‌توانید آن را انجام دهید. زمانی که در مسابقات بودم، به خودم ‌گفتم امروز روز من است. به خدا ایمان دارم، به تیمم ایمان دارم و فقط لازم است به خودم ایمان داشته باشم."

هنگامی که او با اولین طلای المپیک کشورش از ژاپن بازگشت، همان رئیس جمهوری که متهم به توطئه علیه‌اش شده بود، به او تبریک گفت. البته دوترته در صحبت با او به صراحت به این اتهام اشاره نکرد. اما دیاز را تشویق کرد آنچه در گذشته رخ داده در گذشته رها کند.

دیاز می‌گوید: "ابتدا یک تماس تصویری داشتیم و بعد بصورت حضوری با هم در کاخ [مالاکانانگ] ملاقات کردیم. خوشحال بودیم و فکر می‌کنم همه از موفقیت ورزشکاران فیلیپینی در المپیک توکیو خوشحال بودند."

ادعای توطئه و همکاری در براندازی دوترته هرگز ثابت نشد. دوترته نیز در قدرت باقی ماند. گرچه او واجد شرایط نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری ماه مه نیست، زیرا قانون اساسی او را از دور دوم منع می‌کند، اما دخترش در حال حاضر نامزد پست معاونت رئیس جمهور است. نامزد اصلی ریاست جمهوری پسر فردیناند مارکوس، دیکتاتور بی‌رحمی است که در سال ۱۹۸۶ از قدرت برکنار شد.

دیاز یک شبه قهرمان ملی شد و دولت فیلیپین پاداش هنگفتی به ارزش تقریباً ۱۵۰ هزار پوند به او پرداخت کرد. پاداشی که در قانون برای هر فیلیپینی که طلای المپیک را کسب کند، در نظر گرفته شده بود.

دیاز می‌گوید: "احساس می‌کردم روی ابرها هستم. آیا حقیقت دارد؟ من اولین دارنده مدال طلای المپیک کشورم هستم؟ من؟ چه می‌توانم بگویم؟"

قراردادهای حمایتی بزرگ در راه بودند و وجهه عمومی او دیگر بهبود یافته بود. او در تبلیغات تلویزیونی، پویش‌های شبکه‌های اجتماعی و در بیلبوردها ظاهر می‌شد. در سال ۲۰۲۱، اداره پست فیلیپین از او با چاپ مجموعه تمبرهایش تقدیر کرد.

دیاز اکنون قصد دارد با از پیش برداشتن موانع و الهام بخشیدن به دیگر دختران جوان، به پیگیری و تحقق رویاهای آنها کمک کند.

او می‌گوید: "به دلیل طرز فکر و کلیشه اشتباهی که در مورد زنان ورزشکار وجود دارد، من با احساس ناامنی بزرگ شدم. بنابراین خیلی خوب است که دختران الگویی [متفاوت] داشته باشند و به آن نگاه کنند".

"آنها کسی را دارند که به او نگاه کنند و بگویند: خواهر بزرگ ما، هایدی این کار را کرد، پس من هم می‌توانم."