فوت‌و‌فن؛ منچسترسیتی-تاتنهام: هری کین نقش اول پیروزی حماسی تاتنهام

ساعاتی پیش از شروع این بازی، لیورپول نوریچ را شکست داده بود و به این ترتیب با انجام تعداد بازی برابر، فاصله خود را با منچسترسیتی به ۶ امتیاز رسانده بود.

پپ گواردیولا برای حفظ فاصله با لیورپول، نیاز ضروری به کسب ۳ امتیاز بازی مقابل تاتنهام داشت؛ تیمی که در چند هفته گذشته نتایج مناسبی نگرفته بود.

تاتنهام که با آنتونیو کونته شروع بسیار خوبی داشت، اخیرا چنان افت کرده بود که هر سه بازی قبلی خود در لیگ برتر را باخته بود.

ابتدا شکست ۲ بر صفر مقابل چلسی، بعد ۳ بر ۲ در ورزشگاه خانگی مقابل ساوتمپتون و هفته گذشته هم شکست غافلگیرکننده ۲ بر صفر در لندن مقابل ولورهمپتون.

فرم بسیار خوب منچسترسیتی پس از نتایج باثبات در لیگ برتر و البته پیروزی ۵ بر صفر در لیسبون مقابل اسپورتینگ، باعث شده بود بسیاری از دنبال‌کنندگان لیگ برتر، شانس پیروزی بالایی برای سیتی مقابل تاتنهام بحران‌زده قائل باشند.

در زمین بازی اما عملا اتفاقات به شکل دیگری پیش رفت.

دفاع-ضدحمله؛ به همین سادگی

تاتنهام با همان استراتژی آشنای کونته در بازیهای سنگین، کار را شروع کرد. یعنی استفاده از ۵ مدافع، ۲ هافبک دفاعی و ۳ نیروی تهاجمی.

دژان کولوسفسکی هافبک هجومی سوئدی که به تازگی از یوونتوس به صورت قرضی به تاتنهام آمده، یکی از سه نیروی هجومی کونته در کنار میون سون و هری کین بود.

کونته با این انتخاب خود، لوکاس مورا را روی نیمکت ذخیره‌ها قرار داد. ترکیب منچسترسیتی هم نسبت به بازی با اسپورتینگ، فقط چند تغییر داشت.

برناردو سیلوا که در بازی لیسبون یکی از ۳ هافبک میانی در سیستم ۳-۳-۴ بود، این بار در مثلث هجومی کنار رحیم استرلینگ و فیل فودن بازی می‌کرد.

در قلب خط میانی هم مثلث رودری، ایلکای گوندوقان و کوین دی‌بروینه قرار گرفته بودند. دو تیم بازی را با ترکیب نسبتا خوبی شروع کردند اما گواردیولا دو مهره هجومی خود را به دلیل مصدومیت، روی نیمکت هم نداشت؛ ژسوس و جک گریلیش.

به این ترتیب گواردیولا اگر تیمش در بازی عقب می‌افتاد و نیاز به تقویت در بخش هجومی داشت، کمی دستش در ایجاد تغییر در ترکیب بسته بود.

با سوت آغاز بازی، داستان این بازی خیلی زود روشن شد. حملات متمرکز سیتی در نیمه زمین تاتنهام با حداکثر نفرات، دفاع متمرکز تاتنهام در نیمه خودی و اقدام به ضدحمله سریع به محض گرفتن توپ، با همکاری مثلث هجومی کولوسفسکی، سون و کین.

کاری که تاتنهام را در دقیقه ۴ به گل اول بازی رساند. کین که از دوره حضور مورینیو در تاتنهام، استعدادش به عنوان یک بازیساز شکوفا شده بود، روی این ضدحمله بار دیگر این قابلیت خود را نشان داد و درحالی که حسابی عقب کشیده بود و چندین متر عقب‌تر از سون در حال دفاع کردن بود، با یک پاس غافلگیرکننده در ضدحمله، سون را از بیرون محوطه جریمه، با دروازه‌بان سیتی تک به تک کرد.

مهاجم کره‌ای تاتنهام درحالی که خودش می‌توانست ضربه آخر را بزند، ترجیح داد همبازی سوئدی خود را مقابل دروازه خالی قرار دهد؛ یک بر صفر برای تاتنهام.

ارسال‌های کد شده سیتی و گل گوندوقان

سیتی پس از دریافت این گل، در اغلب دقایق نیمه اول بر بازی مسلط بود. نکته ویژه درباره شکل بازی سیتی، استفاده زیاد از ارسال‌‌های بلند به داخل محوطه جریمه بود؛ کاری که معمولا از تیم گواردیولا زیاد نمی‌بینیم.

به خصوص تیم کنونی سیتی که مهاجم بلندزن ندارد، برای قطع توپ پس از ارسال از کناره‌ها دچار مشکل است اما در نیمه اول، کالین واکر و ژائو کنسلو دو مدافع کناری سیتی، مهره‌های کلیدی این تیم در جریان طراحی حملات بودند و به خصوص کنسلو چندین نفوذ موثر به داخل محوطه جریمه و چند ارسال خوب داشت که هیچ‌کدام منجر به گل نشد.

درباره ارسال‌های سیتی البته یک نکته ویژه درکار است؛ اینکه تیم‌های گواردیولا معمولا ارسال‌های کلاسیک از نزدیک خط طولی انجام نمی‌دهند.

گواردیولا اصرار دارد برای ارسال از کناره‌ها، این کار از نزدیک محل تلاقی خط افقی و عمودی محوطه جریمه انجام شود و توپ به فضای اطراف تیر دوم ارسال شود.

این اصرار گواردیولا دو دلیل دارد؛ اول اینکه چنین ارسال‌هایی برای دروازه‌بان، نقطه کور محسوب می‌شود و مهار توپ را برای او دشوار می‌کند و دوم اینکه تیم حریف چه با دو مدافع میانی بازی کند و چه با سه مدافع میانی، این ارسال‌ها می‌تواند در فضای پشت آخرین مدافع میانی فرود بیاید و مدافعان بلندزن حریف نتوانند توپ را با سر قطع کنند.

سیتی در هر فصل روی این ایده و البته اجرای مطلوب آن با بازیکنانی مثل دی‌بروینه و سیلوا و گوندوقان، چندین گل می‌زند.

این بار هم در دقیقه ۳۳ سیتی با اصرار روی این برنامه به گل تساوی رسید؛ هرچند ارسال استرلینگ به فضای تیر دو نرفت و بین تیر نزدیک و تیر دور فرود آمد اما هوگو لوریس در نبرد با دی‌بروینه موفق به مهار توپ نشد و در برگشت، گوندوقان دروازه را باز کرد.

حملات سیتی در نیمه اول، به خصوص با درخشش گوندوقان و کنسلو می‌توانست این تیم را به گل دوم هم برساند اما نیمه اول با تساوی به پایان رسید.

اشتباهات بزرگ مدافعان سیتی

شکل بازی در نیمه دوم چندان متفاوت نبود. سیتی برای رسیدن به گل برتری، همانقدر که پرتعداد در نیمه حریف بود، شتابزده هم بود و تاتنهام که برخلاف سه بازی قبلی، با آرامش از معدود فرصت‌های خود استفاده می‌کرد.

گل دقیقه ۵۹ کین، یک گل کلاسیک از این مهاجم نخبه بود. ضدحمله تاتنهام بار دیگر با پاس بلند کین برای سون شروع شد. کین دور از محوطه جریمه حریف صبر کرد تا ببیند سون با توپ چه می‌کند.

اما ضربه مهاجم تاتنهام بلاک شد و به بیرون از محوطه جریمه رفت. در این لحظه کین مطمئن شد که باید پیشروی کند. یک استارت بلند ۳۰ متری زد و وقتی به محوطه جریمه رسید، سون توپ را برایش ارسال کرد و گل دوم تاتنهام با ضربه بغل پای کین زده شد.

نکته جالب در صحنه این گل، این بود که هر ۴ مدافع سیتی خودشان را به داخل محوطه جریمه رسانده بودند اما دو مدافع میانی سیتی با فاصله زیاد و نامناسب از یکدیگر، کار را برای جاگیری و البته زدن ضربه آخر بدون فشار، برای کین چنان آسان کردند که تاتنهام به راحتی به گل دوم رسید.

کونته به فکر دفاع، بازیکنان به دنبال گل سوم

واکنش گواردیولا به گل دوم تاتنهام، تعویض ریاض محرز با استرلینگ بود. از اینجا به بعد هم فشار حملات سیتی بیشتر شد و هم میزان شتابزدگی تیمی که نفس‌های بازیکنان لیورپول را پشت سر خودش حس می‌کرد.

در دقیقه ۷۳ کار سیتی تقریبا تمام شده بود؛ توپ‌گیری کولوسفسکی پشت خط دفاع سیتی و پاسی که به کین داد و دروازه سیتی باز شد. در بازبینی ویدئویی اما مشخص شد که کولوسفسکی چند سانتی‌متر در آفساید بوده و توپ را دریافت کرده است.

وقتی در دقیقه ۸۹ سیستم بازبیینی ویدئویی، خطای هند کریستین رومرو مدافع تاتنهام در محوطه جریمه را تشخیص داد و محرز دروازه تاتنهام را از نقطه پنالتی باز کرد، مردود شدن گل قبلی کین می‌توانست کاملا معنادار شود.

اما اینطور نشد: چون درحالی که کونته داوینسون سانچز را به جای سسنیون وارد زمین کرده بود تا در چند دقیقه وقت اضافه شانس تیمش برای کسب یک امتیاز را افزایش دهد؛ بازیکنان تاتنهام تصمیم گرفتند یک حمله سریع روی دروازه سیتی طراحی کنند.

و این بار کولوسفسکی بازهم از سمت راست صاحب توپ شد و ارسال او با ضربه سر کین در دقیقه ۹۵ تبدیل به گل سوم تاتنهام شد؛ تیمی که سرمربی‌اش با تعویض دفاعی می‌خواست یک امتیاز را حفظ کند، حالا برنده بازی شده بود.

باید کین را می‌گرفتی، نه گریلیش

البته که آمار و ارقام(غیر از شوت در چارچوب)، نشان از برتری فنی سیتی دارد اما این آمار، شتابزدگی سیتی در حمله و البته ضعف تمرکز این تیم در فاز دفاع را نشان نمی‌دهد. سیتی در این بازی ۱۰ کرنر داشت و تاتنهام یک کرنر هم نزد. سیتی ۶۸۸ پاس ثبت کرد و تاتنهامی‌ها ۲۴۲ پاس داشتند.

سیتی روی گل دوم و سوم مشکل تعداد نفرات دفاع کننده در محوطه جریمه را نداشت، اما آنقدر این تیم روی گل زدن متمرکز بود که در همان معدود حملات تاتنهام، مدافعان سیتی فقط منتظر بودند که تکلیف حمله حریف مشخص شود.

و حریف سیتی، یکی از بهترین مهاجمان مرکزی جهان را دارد؛ کین در این بازی به فرم خوب خودش برگشته بود و به خوبی سیتی را بابت ضعف تمرکز و جاگیری مدافعانش مجازات کرد.

حالا در پایان این بازی، از یک سو رقابت برای قهرمانی لیگ میان لیورپول و سیتی داغ‌تر شده و از سوی دیگر رقابت برای جایگاه چهارمی لیگ و کسب سهمیه لیگ قهرمانان، میان تاتنهام و یونایتد و آرسنال پیچیده‌تر شده است.

پس از این بازی، واکنش کاربران شبکه‌های اجتماعی به درخشش کین هم جالب بود؛ تم اصلی این واکنش‌ها، نقد تصمیم گواردیولا در تابستان گذشته بود. اینکه سرمربی سیتی ابتدا ۱۰۰ میلیون پوند برای جذب گریلیش هزینه کرد اما بعد موفق به جذب کین نشد.

از نظر بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی، این بازی نشان داد که اولویت برای سیتی جذب کین بود، نه گریلیش.