فوت‌و‌فن؛ تاتنهام - لیورپول: کونته مشغول ساختن تیمی قدرتمند

تاتنهام در شرایطی ویژه به این بازی رسید؛ تیمی که کمتر از یک ماه قبل سرمربی اش تغییر کرده بود، از حدود دو هفته قبل درگیر شیوع کرونا شد و به همین دلیل دو بازی‌اش مقابل برایتون و لسترسیتی به تعویق افتاد.

درواقع تاتنهام با فاصله ۱۰ روزه نسبت به بازی قبلی خود مقابل رن در کنفرانس لیگ اروپا، مقابل لیورپول قرار گرفت.

لیورپول هم پس از ۸ پیروزی پیاپی در بازی‌های لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا، به تاتنهام رسید. آخرین نتیجه ضعیف لیورپول، در روز ۷ نوامبر یعنی بیش از ۶ هفته قبل مقابل وستهم رقم خورده بود؛ مسابقه که در آن، تیم یورگن کلوپ ۲-۳ باخت.

استراتژی موفق کونته

یکی از هیجان‌انگیزترین ۴۵ دقیقه‌های لیگ برتر، نیمه اول این بازی بود؛ مسابقه ای که خیلی زود هویت تاکتیکی بازی لیورپول و تاتنهام در آن مشخص شد.

تیم کلوپ در سیستم ۳-۳-۴ متمرکز بر مالکیت توپ، حمله با تعداد زیاد در نیمه حریف و استفاده از مدافعان کناری به عنوان بازیساز در یک سوم هجومی بازی می کرد.

در نقطه مقابل تیم کونته با سیستم ۵-۳-۲ اولویت را بر دفاع در نیمه خودی (و نه پرسینگ در نیمه حریف) و بالا بردن شدت کار دفاعی در اطراف محوطه جریمه، توپ گیری از حریف و خلق ضدحملات سریع قرار داده بود.

در همان ۶ دقیقه ابتدایی بازی، لیورپول براساس همین مولفه‌های کلی بازی خود، توسط الکساندر آرنولد دفاع راست خود یک فرصت گل داشت که هوگو لوریس دروازه‌بان تاتنهام شوت سنگین آرنولد را دفع کرد و بعد خیلی زود هری کین روی ضدحمله سریع، فرصت گلزنی پیدا کرد.

در ادامه نیمه اول اما تاتنهام تیم موفق‌تر در اجرای شکل بازی خود بود. بارها توپ‌گیری از حریف در نیمه خودی و طراحی ضدحملات موثر، تاتنهام را ۵ بار در نیمه اول در موقعیت زدن گل قرار داد و یکی از همین ضدحملات، با پاس دقیق تانگوی اندومبله و ضربه کین، تبدیل به گل اول بازی شد.

هرچند در ادامه، لیورپول توسط دیگو ژوتا روی پای اندی رابرتسون، آن هم با تمرکز روی یک حمله کلاسیک گل تساوی را زد اما در مجموع تاتنهام تیم برتر نیمه اول بود. درواقع بازی دفاع-ضدحمله ای تاتنهام، در نیمه اول بسیار موثرتر از شکل بازی مالکانه لیورپول بود.

یک نیمه پرماجرای دیگر

در نیمه دوم، باز هم تعداد فرصت‌های گل دو تیم، پرشمار بود. تفاوت اصلی بازی نسبت به نیمه اول، پیشرفت تاتنهام در حفظ توپ و طراحی حمله کلاسیک بود.

درواقع با کم شدن شدت پرسینگ لیورپول در نیمه دوم، تاتنهام فرصت بیشتری برای بازی با توپ و طراحی حمله از عقب زمین پیدا کرده بود. در این نیمه باز هم برنامه‌های تاکتیکی کونته، چشمگیر بود.

تیمی که در نیمه اول به شدت وابسته به دفاع در نیمه خودی و ضدحمله زدن بود، حالا با پاس‌های بلند سه دفاع میانی خود به فضای پشت دفاع بالا آمده لیورپول، سه فرصت گل خلق کرد.

در فرصت اول، کین در فاصله بسیار نزدیک به دروازه‌بان لیورپول، توپ را به دست او کوبید و توپ وارد دروازه نشد اما در دقیقه ۷۴ سون هیونگ مین دروازه لیورپول را باز کرد.

این گل البته گل تساوی بود، چون پیش‌تر و در دقیقه ۶۹ رابرتسون روی پاس ترنت الکساندر آرنولد، لیورپول را جلو انداخته بود.

این گل هم نمایشگر تصویر هویت فنی تیم کلوپ بود؛ تیمی که یکی از دو مدافع کناری‌اش پاس آخر می دهد و مدافع کناری دیگر، گل می زند.

اخراج رابرتسون و کنترل بازی

در دقیقه ۷۷ تکل خشن رابرتسون روی مدافع تاتنهام، پس از بازبینی ویدئویی، با کارت قرمز داور همراه شد تا لیورپول ۱۰ نفره شود.

اما در دقایق پایانی بازی، هر دو تیم نگران از دست دادن تمام امتیازات بودند و بازی ۲-۲ به پایان رسید.

یک بازی به یاد ماندنی از لیگ برتر که در جریان آن، ۱۱ شوت در چارچوب زده شد و ۴ گل داشت. کونته که پس از اولین بازی به عنوان سرمربی تاتنهام، اعتراف کرده بود "این تیم ضعیف شده و به شدت جای کار دارد" مقابل لیورپول نشان داد که درحال ساختن یک تیم قدرتمند است.

وقتی بازیکنان یک تیم از گرفتن یک امتیاز مقابل لیورپول ناراضی باشند و احساس کنند استحقاق پیروزی داشته‌اند، یعنی آن تیم کارش را در زمین خوب انجام داده است.

تساوی تاتنهام و لیورپول، البته یک هدیه ارزشمند برای پپ گواردیولا و منچسترسیتی بود؛ تیمی که حالا با ۴۴ امتیاز و سه امتیاز فاصله نسبت به لیورپول، در صدر جدول قرار دارد.