بروکسل/ خبرگزاری آناتولی

همزمان با بیست‌وششمین سالگرد نسل‌کشی سربرنیتسا در بوسنی و هرزگوین، اتحادیه اروپا اعلام کرد که مسئولیت خود در مورد جلوگیری از نسل کشی را فراموش نکرده و رهبران سیاسی در بالکان غربی باید آنچه اتفاق افتاده را بپذیرند.

جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اروپا و الیور ورهلی، کمیساریای این اتحادیه در بیانیه‌ای مشترک به این مناسبت اعلام کردند: این وظیفه مشترک ما است که هرگز نسل کشی در سربرنیتسا را ​​فراموش نکنیم.

در بیانیه مذکور آمده است: اروپا مسئولیت خود را در قبال عدم جلوگیری از نسل کشی سربرنیتسا که یکی از بدترین جنایات در تاریخ معاصر این قاره است، فراموش نمی‌کند.

در این بیانیه با تأکید بر لزوم مجازات عاملان نسل کشی تصریح شده است: رهبران سیاسی در بالکان غربی باید آنچه اتفاق افتاده را بپذیرند، با احترام یاد قربانیان را گرامی داشته و از تلاشهای مقابله با نفرت‌پراکنی که به نسل کشی منجر شده، حمایت کنند.

- نسل کشی چگونه آغاز شد؟

غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صرب‌ها به فرماندهی ژنرال راتکو میلادیچ در 11 ژوئیه 1995، به سربازان هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آوردند اما هلندی‌ها آنها را به صرب‌ها تحویل دادند.

ملادیچ در آستانه عید صرب‌ها گفت: «این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم. زمان آن فرارسیده که از تُرک‌ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می‌شود) در این سرزمین انتقام بگیریم».

ملادیچ به دلیل کشتار بیش از 8 هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در 11 جولای 1995 از سوی دادگاه بین‌المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد. در این کشتار، بسیاری از زنان و کودکان آواره شدند.

- مسیر مرگ

در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی در مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می گریزند.

هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل‌عام‌های گسترده که در آن رخ داده، در میان مردم به نام « مسیر مرگ» شناخته می‌شود؛ راهی که هزاران نفر اسیر دام سربازان صرب شده و جان باختند.

مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می یابند، اما صرب‌ها که برای بازرسی به آنجا می‌روند، خودسرانه اقدام به بازداشت برخی مردان می‌کنند.

روز بعد سربازان صرب که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که در حال سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا ساخته و کشتند. سپس آنها را در گورهای دسته جمعی دفن کردند. زنان و کودکان این قربانیان سال‌‌ها در تبعید به سر بردند.