ایران ۳ – بحرین صفر؛ ما زنده‌ایم

تیم ملی فوتبال ایران در یکی از فراموش‌ نشدنی‌ترین شب‌های تاریخ خود، بحرین را در زمین خودش در منامه برای اولین بار شکست داد. پیروزی سه بر صفر مقابل بحرین، مسیر صعود ایران به جام جهانی را هموار کرد.

تیم ملی فوتبال ایران با دو گل «سردار آزمون» و یک گل «مهدی طارمی» مقابل تیم ملی بحرین، به پیروزی سه بر صفر رسید.

این نتیجه، بحرین با امتیاز میزبانی‌ را در آستانه حذف قرار داد و تیم ملی ایران را امیدوار به صعود کرد.

***

نخستین و بدترین اتفاق ممکن، درز کردن ترکیب تیم ملی فوتبال ایران حدود پنج ساعت پیش از آغاز این مسابقه بود.

«خبرآن‌لاین» ساعت ۱۶ و ۱۲ دقیقه درحالی ترکیب تیم ملی را منتشر کرد که کادرفنی تیم ملی در بازی گذشته سعی کرده بود مشت خود را برای مربیان بحرین باز نکند.

رونمایی از ترکیب تیم ملی فوتبال ایران نه تنها نشان داد که در اردوی تیم ملی نشت خبری وجود دارد که برخی رسانه‌های داخل ایران نیز با رونمایی زودهنگام ترکیب، می‌توانند عصای دست حریف باشند.

«دراگان اسکوچیچ»، سرمربی تیم ملی ایران در این بازی تیم خود را با دو تغییر آغاز کرد. بازگشت «احسان حاج‌صفی» و «میلاد محمدی» به ترکیب تیم ملی و تغییر پست «وحید امیری» مهم‌ترین تغییرات در ترکیب ایران بود.

به این ترتیب، «علیرضا بیرانوند»، «محمدحسین کنعانی زادگان»، «شجاع خلیل‌زاده»، «صادق محرمی»، «میلاد محمدی»، «احسان حاج صفی»، «احمد نوراللهی»، «علی قلی‌زاده»، «وحید امیری»، «مهدی طارمی» و «سردار آزمون» ترکیب ۱۱ نفره نخست تیم ملی ایران را شکل دادند.

بازی با میدان‌داری دو تیم و چند اشتباه فردی بازیکنان ایران آغاز شد. دقیقه ۱۲، پاس احمد نورالهی برای مهدی طارمی، او را در موقعیت تک به تک قرار داد. اما ضربه سر آرام طارمی نخستین موقعیت گل‌زنی بازی را هدر داد.
ایران خیلی زود بر بازی سوار شد، توپ را در اختیار گرفت و سعی می‌کرد بحرینی که مالک زمین است را وادار به اشتباه کند. احمد نورالهی دقیقه ۲۱ می‌توانست با شوت از پشت ۱۸ قدم، دروازه بحرین را باز کند؛ اگر ضربه‌اش کنار قدرت، دقت هم داشت.

در نیمه اول برتری ایران که از آنالیزش از تیم بحرین حاصل می‌شد، محسوس بود. اما این برتری به گل نرسید.

«فو مینگ»، داور چینی این مسابقه که در بذل و بخشش کارت‌‌های زرد و قرمز در آسیا مشهور شده، در نیمه اول چشم بر اخراج مستقیم «احمد نبیل»، بهترین مدافع تیم ملی بحرین بست. درحالی که مهدی طارمی در موقعیت تک به تک با دروازه بحرین قرار داشت، مدافع بحرینی او را متوقف کرد و داور فقط به کارت زرد بسنده کرد.

نیمه اول با برتری ایران در جریان بازی اما با تساوی بدون گل به پایان رسید.

نیمه دوم با یک تغییر آغاز شد. احسان حاج صفی که بیشترین اشتباهات را در زمین داشت، به دفاع چپ رفت، میلاد محمدی از زمین خارج شد و «سامان قدوس» در ترکیب تیم ملی قرار گرفت. احسان حاج صفی نیمه دوم را با دو پاس اشتباه، یک ضربه کاشته که به شکم مدافع بحرین کوبید و بارها اشتباه در جاگیری آغاز کرد.

اما تیم ایران می‌خواست نیمه دوم را با گل آغاز کند. وحید امیری که یک بازی بی‌اشتباه را آغاز کرده بود، با توپ‌ربایی دوباره‌اش در دقیقه ۵۴ و پاسی که به مهدی طارمی داد، موقعیتی را ساخت که مهدی طارمی با پاس عمقی و میلی‌متری، سردار آزمون را در موقعیت تک به تک قرار دهد.

ایران یک، بحرین صفر؛ این نتیجه بغل پای هنرمندانه سردار آزمون به گوشه دروازه بحرین بود.

دقیقه ۵۸ می‌توانستیم گل دوم را بزنیم. سامان قدوس با پاسی که شبیه به پاس‌های فوتبال آسیا نبود، مهدی طارمی را در موقعیت تک به گل قرار داد و اما توپی که به مهدی طارمی رسیده بود، به آسمان کوبیده شد. طارمی می‌توانست خیال ایران را این‌جا آسوده کند.

دقیقه ۶۰ طارمی که گل نزد، باز هم پاس گل داد. این بار هم برای سردار آزمون پاس در عمق را فرستاد و سردار باز هم با بغل پای هنرمندش، دروازه بحرین را باز کرد.

بحرین از این‌جا دست به کارت شد و تعویض کرد. اما انگار دراگان اسکوچیچ پیش از حریفش، با تغییرات خود بازی را به سود خودش چرخانده بود.

پس از گل دوم، بهترین تغییر برای میدان‌داری و گرفتن زمین، حضور «سعید عزت‌الهی» و بیرون رفتن وحید امیری برای بستن کمربند میانی بود.

تعویض‌های دراگان اسکوچیچ در نیمه دوم شاهکار نیمه مربیان بود. سامان قدوس نبض بازی را در دست گرفت، «مهدی ترابی» با ورودش به زمین، جریان بازی را در زمین حریف به سود ایران کرد.

ترابی دقیقه ۷۹ در کنج زمین توپ دزدید، احمد نورالهی توپ دزدیده شده را به مهدی طارمی رساند و مهدی طارمی این بار در مصاف تک به تک؛ گل سوم برای ایران.

گل سوم را که زدیم، بحرین همان تیم بحران‌زده‌ای بود که سال ۲۰۰۱ از ایران دیده بودیم. ایران که هرگز در خاک بحرین پیروز نشده بود، سخت‌ترین انتقام را در مهم‌ترین روز گرفت.

تیم ملی ایران، از پرستاره‌ترین تیم‌های آسیا، هنوز زنده است و هنوز به جام جهانی فکر می‌کند.