چنین پیش‌بینی در متن پیش از بازی ایران و عراق از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا که میزبانی رقابت‌های انتخابی را برخلاف تمام دستور‌العمل‌های فیفا به بحرین داد، عجیب نیست.
این روزها ۲۲ سال از ریاست «شیخ احمد الفهد الصباح» بر شورای المپیک آسیا می‌گذرد. او، سیاستمدار جوان کویتی بود که سال ۱۹۹۹ ریاست این کمیته را به دست آورد.
اما دو سال قبل از این که به اتاق ریاست برسد، وقتی رویاهایش را برای بالاترین پست‌های مدیریتی ورزش ایران ترسیم می‌کرد، پایه‌های برگزاری عجیب‌ترین اتفاقات ورزشی را در خاورمیانه گذاشت. شیخ احمد الفهد الصباح سال ۱۹۸۹ قراردادی سیاسی-ورزشی را میان کشورهای کویت، ایران، عراق و ترکیه به طرح گذاشت. برای اجرا کردن این طرح، ابتدا در کشور خودش تورنمنتی برپا کرد با نام «جام صلح و دوستی» که با حضور تیم‌های ملی ایران و عراق، شکلی متفاوت می‌گرفت.
این جام قرار بود کمتر از یک سال پس از اعلام آتش‌بس نظامی میان ایران و عراق، پس از هشت سال منازعه نظامی برگزار شود. طراحی مسابقات هم فوق‌العاده بود؛ ایران و عراق بازی افتتاحیه را در یک گروه برگزار می‌کردند و براساس چیدمان ویژه مسابقات، در بازی اختتامیه نیز مقابل هم قرار می‌گرفتند. headtopics.com
است. نگارنده آن را «پایانی عجیب» برای عراق می‌خواند و از پیروزی احتمالی پرگل آن‌ها مقابل ایران می‌نویسد. سپس احتمال میدهد که در بازی هم‌زمان، بحرین مقابل هنگ‌کنگ به پیروزی پرگل‌تری برسد و آن زمان، ایران حتی شانس صعود به عنوان تیم دوم را هم از دست خواهد داد.
چنین پیش‌بینی در متن پیش از بازی ایران و عراق از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا که میزبانی رقابت‌های انتخابی را برخلاف تمام دستور‌العمل‌های فیفا به بحرین داد، عجیب نیست.این روزها ۲۲ سال از ریاست «شیخ احمد الفهد الصباح» بر شورای المپیک آسیا می‌گذرد. او، سیاستمدار جوان کویتی بود که سال ۱۹۹۹ ریاست این کمیته را به دست آورد.
اما دو سال قبل از این که به اتاق ریاست برسد، وقتی رویاهایش را برای بالاترین پست‌های مدیریتی ورزش ایران ترسیم می‌کرد، پایه‌های برگزاری عجیب‌ترین اتفاقات ورزشی را در خاورمیانه گذاشت.
شیخ احمد الفهد الصباح سال ۱۹۸۹ قراردادی سیاسی-ورزشی را میان کشورهای کویت، ایران، عراق و ترکیه به طرح گذاشت. برای اجرا کردن این طرح، ابتدا در کشور خودش تورنمنتی برپا کرد با نام «جام صلح و دوستی» که با حضور تیم‌های ملی ایران و عراق، شکلی متفاوت می‌گرفت.
این جام قرار بود کمتر از یک سال پس از اعلام آتش‌بس نظامی میان ایران و عراق، پس از هشت سال منازعه نظامی برگزار شود. طراحی مسابقات هم فوق‌العاده بود؛ ایران و عراق بازی افتتاحیه را در یک گروه برگزار می‌کردند و براساس چیدمان ویژه مسابقات، در بازی اختتامیه نیز مقابل هم قرار می‌گرفتند.
ایران و عراق دقیقا پس از ۱۳ سال و پنج ماه دوباره مقابل هم قرار گرفتند. پیش و پس از بازی، شایعاتی برپا شد. می‌گفتند «صدام حسین» رهبر حزب بعث و رییس‌جمهور عراق به بازیکنان خود گفته است که در صورت شکست، آن‌ها را تیرباران خواهد کرد. می‌گفتند بازیکنان عراق پیش از مسابقه مقابل رختکن ایران درخواست کرده بودند که روی دروازه‌شان حمله نکنند. تقریبا تمامش شایعه بود.
دو تیم در خاک کویت به تساوی یک بر یک رسیدند. دقیقا یک سال بعد (آگوست سال ۱۹۹۰) عراق به خاک کویت حمله کرد. صدام حسین گفته بود کشورش پس از جنگ هشت ساله با ایران و فروپاشی نظام اقتصادی قادر به پرداخت بدهی‌های ۱۳۰ میلیارد دلاری خود نیست. گفته بود کشورهای عربی به خصوص کویت، باید بدهی خود را ببخشند. کویت مخالفت کرد، عراق حمله.
از آن سال‌ها تا امروز، عراق روی آرامش ندیده است. از دو لشکرکشی آمریکا به عراق برای آزادسازی کویت و بعد بیرون کردن صدام تا نفوذ بی‌رویه و بی‌مرز جمهوری اسلامی به تمامی سطوح این کشور و تشکیل شبه‌نظامیان.
برای عراقی‌ها اما سال‌ها بود که فوتبال، معنی انتقام گرفتن از ایران را نداشت.
سال ۱۳۷۲ ورزشگاه «خلیفه» دوحه دوباره میزبان تیم‌های ایران و عراق، این‌بار در راه انتخابی جام جهانی شد. عراق در روزی که تیم «علی پروین» لبریز از احساس و ترس و بیم بود، ایران را دو بر یک شکست داد. می‌گفتند علی پروین از لحظه‌ای که به هتل «شرایتون» دوحه برگشت تا فردای آن روز که آفتاب دوباره روی خاک قطر تابید؛ روی یک صندلی تک، روبروی آب‌نمایی نشسته بود و خیره نگاه می‌کرد. بازیکنانش را لعنت کرده بود که به «خون شهدا» مدیونش کردند.
عراقی‌ها سه سال بعد باز هم ایران را در نخستین بازی جام ملت‌های ۱۹۹۶ امارات دو بر یک شکست دادند. تا اینجا ایران حتی یک‌بار هم پس از انقلاب و پس از جنگ، مقابل عراق پیروز نشده بود.
تا اینکه در جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان، با تک گل علی دایی ایران پیروز می‌شود. بار بعد، کمتر از یک سال بعد در رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۰۲ در بغداد، ایران با نتیجه ۲ بر یک عراق را شکست داد.
این بار همه چیز شکل واقعیت گرفت. «عدنان حمد» سال‌ها بعد تایید کرد که «عدی حسین»، پسر صدام حسین و رییس فدراسیون فوتبال عراق، برخی از بازیکنان تیم ملی عراق را پس از این بازی حبس و شکنجه کرده بود.
یک ماه بعد ایران باز هم عراق را با همان نتیجه دو بر یک در تهران شکست داد. انگار داشت انتقام سال‌های نبردنش را می‌گرفت.
از ابتدای دهه ۸۰ خورشیدی تاکنون، تیم‌های ملی ایران و عراق ۱۴ بار مقابل هم قرار گرفتند. عراق فقط در سه بازی پیروز شد؛ سال ۱۳۸۲ در رقابت‌های جام «ال‌جی» در تهران با نتیجه یک بر صفر. سال ۱۳۹۵ در بازی دوستانه در تهران باز هم با نتیجه یک بر صفر. سال ۱۳۹۸ در ورزشگاه ملی امان این بار با نتیجه دو بر یک.
یک بازی هم در جام ملت‌های استرالیا در سال ۱۳۹۳ در جریان بازی و وقت‌های اضافه به تساوی رسید و عراق در ضربات پنالتی پیروز شد.
ایران اما در شش مسابقه طی همین دو دهه اخیر پیروز شده است.
با این حال برای عراقی‌ها، برای نسل جدیدی که میان این همه جنگ و خون و تحریم‌های کشنده‌ای که از سال ۱۹۹۵ میلادی و با قطعنامه سازمان ملل، به تحریم‌های «نفت مقابل غذا» مشهور شد، برای نسلی که حمله آمریکا را با گوشت و خون خود چشید، برای مردمی که بارها پرواز جنگنده‌های اسراییلی بر فراز خاک خود را دید، بمب‌گذاری را چشید، تولد «داعش» را تجربه کرد و نفوذ جمهوری اسلامی را فهمید، جنگ هشت ساله ایران و عراق، حتی دیگر یک خاطره هم نیست.
عراقی‌ها اما نسبت به آنچه مداخله‌های جمهوری اسلامی در کشورشان می‌خوانند، بارها اعتراض کرده‌اند. نمونه آن آبان سال ۱۳۹۸ و در اوج اعتراضات مردمی در عراق بود که «یونس محمود»، ستاره سابق تیم ملی فوتبال عراق در اینستاگرام خود تصویری کارتونی منتشر کرد. در این تصویر، عراق به‌سان شیر و ایران، اسراییل، عربستان و امریکا به‌سان هیولایی در حال یورش از آن سوی «اروندرود» نشان داده شده بود.
در بازی رفت همین رقابت‌های انتخابی جام جهانی، وقتی در دقیقه یازدهم «مهند علی» دروازه ایران را باز کرد، هواداران عراقی که به ورزشگاه امان آمده بودند، شعار «عراق حرة حرة، ایران برة برة» به معنی «عراق آزاد آزاد، ایران بیرون بیرون» در ورزشگاه پیچید.
«صفا هادی» اما به سمت نیمکت دوید، از روی ساک دکتر تیم ماسکی برداشت و به صورتش زد، بعد مشت‌هایش را گره کرد و مقابل تیم ایران ایستاد.
این دقیقا همانی بود که طی سه ماه اعتراضات در شهرهای عراق دیده بودیم. معترضین عراقی برای شناسایی نشدن و مقابله با گاز اشک‌آور در خیابان‌ها، به صورت‌شان ماسک می‌زنند.
حالا ایران و عراق، باز هم بار دیگر روبروی هم می‌ایستند. در همین فاصله دو بازی، «قاسم سلیمانی» در عراق کشته شد، ایران به انتقام، پایگاه «عین الاسد» آمریکایی‌ها در عراق را موشک‌باران کرد. پس از آن هم هر ماه، موشکی، راکتی، خمپاره‌ای منتسب به نیروهای شبه‌نظامی ایران در عراق به سویی پرواز کرده است.
برای ایران این بازی معنی جنگ برای رسیدن به جام جهانی و البته انتقام از توهین‌هایی که در ورزشگاه امان به سرود ملی ایران شد را دارد. برای عراقی‌ها که صعود کرده‌اند، شاید کمی متفاوت باشد.
ایران و عراق امروز از ساعت ۲۱ به وقت تهران مقابل هم قرار می‌گیرند. پیروزی ایران معنی صعود میدهد. تساوی کار را به اما و اگر می‌کشد و شکست یعنی شاید جای ایران و بحرین حتی در رده دوم عوض شود. این همان اشاره کنفدراسیون فوتبال آسیا است. کنفدراسیونی که با همراهی «مهدی تاج» نایب‌رییس ایرانی خود در ماه‌های اخیر، تمام میزبانی‌های حیاتی را از فوتبال ایران گرفته است.