بعد از یک‌سال و نیم گزارش‌گری در حوزه پناه‌جویان، وقتی خبر پیدا شدن جنازه‌های ۳۹ انسان را در بار یخچال یک کامیون خواندم، صورت تک‌تک پناه‌جویانی که در این مدت اعتماد کردند و بی‌دریغ روایت‌هایشان را از مسیر پرخطر قاچاق انسان برایم گفتند، مثل فیلم مقابل چشمانم به حرکت درآمد؛ همان‌هایی که زندگی‌شان برای چند ماه و چه بسا چندین سال در آوارگی محض خلاصه می‌شود.
چندی پیش مردی عراقی که درخواست پناهندگی او با پاسخ منفی روبه‌رو شده بود، عزم بریتانیا کرد اما در آب‌های میان بلژیک و مقصد غرق شد و جان باخت. بسیاری از آن‌هایی که به مقصدشان می‌رسند، دیگر تمایلی برای برگشتن به خاطرات سفر قاچاقی خود ندارند. دفتر زندگی آنها در بریتانیا برگه‌های سفیدی دارد که امیدوارند با به تحقق رسیدن آرزوهایشان، پر شود. هرچند برگ برگ دفتر زندگی بسیاری هم پیش از رسیدن به مقصد، از هم جدا می‌شوند و از بین می‌روند.
در میان چهره‌هایی که در ذهنم می‌آمدند، به یاد گریه‌های خانواده‌هایی افتادم که برای پیدا کردن عزیزان‌شان با ما تماس می‌گیرند. عکس و مشخصات می‌فرستند تا بلکه بعد از سال‌ها، بتوانند ردی از مسافران‌شان به دست آورند؛ ولو یک خبر مرگ. با دیدن تصاویر قربانیان آن کامیون، با خودم فکر می‌کردم که چند نفر از پناه‌جویان گم‌شده‌ای که خانواده‌های آنها چشم‌انتظارشان هستند، در کامیونی مثل همین کامیون از بین رفته‌اند بی‌آن که رسانه و دوربینی به دنبال آنها باشد.
در بلژیک با هرکدام از پناه‌جویان که هم‌کلام شدم، همگی این خبر را شنیده بودند و می‌گفتند: «ممکن بود من یکی از آنها بودم.»
ایران آخرین اخبار, ایران سرفصلها
Similar News:همچنین می توانید اخبار مشابهی را که از منابع خبری دیگر جمع آوری کرده ایم، بخوانید.
منبع: AlArabiya_Fa - 🏆 12. / 51 ادامه مطلب »
منبع: iranwire - 🏆 4. / 63 ادامه مطلب »
منبع: bbcpersian - 🏆 15. / 51 ادامه مطلب »
منبع: VOA Farsi صدای آمریکا - 🏆 17. / 51 ادامه مطلب »
منبع: bbcpersian - 🏆 15. / 51 ادامه مطلب »
منبع: isna_farsi - 🏆 2. / 63 ادامه مطلب »