بازمانده بمب‌گذاری منچستر، داستان شناگر جاماییکایی که در 'ورزش سفیدپوستان' می‌درخشد

"فکر کنم من را به عنوان شناگر هم‌جنسگرای سیاه‌پوستی می‌شناسند که می‌خواهد یوسِین‌ بولت دنیای شنا باشد."

مایکل گانینگ این جمله را با لبخند و چشمکی که به علامت مشخصه‌اش تبدیل شده، به زبان می‌آورد اما هر بار که به واژه "خوش‌شانس" می‌رسد آن را با لحنی جدی‌تر ادا می‌کند.

این شناگر ۲۶ ساله که قبلا شناگر تیم بریتانیا بود، از سال ۲۰۱۶ به تیم ملی شنای جامائیکا پیوسته است. او یکی از معدود ورزشکاران سیاه‌پوست در عرصه‌ایست که به طور سنتی در قبضه سفیدپوستان است و می‌گوید "خوش‌شانس" بوده که توانسته در بالاترین سطح، در ورزشی که به آن عشق می‌ورزد، رقابت کند.

او همچنین می‌گوید "خوش‌شانس" بوده که در مسیر قله "فقط کمی" تبعیض را تجربه کرده است:

"یک زمانی سر کلاس علوم مدرسه به من اسید پاشیدند. البته راستش را بخواهید نمی‌دانم به خاطر پوست سیاهم بود یا گرایش جنسی‌ام."

در جریان این گفت‌وگو که صحبت از موضوعاتی نظیر تعهد گانینگ به جنبش جان سیاهان مهم است و کارزارهای مداومش در زمینه برابری حقوق دگرباشان جنسی به میان آمد، مشخص شد تجربه او از سوءرفتار محدود به یک چیز نیست. حتی حالا هم وقتی لباس تیم ملی جامائیکا را به تن دارد، اغلب فکر می‌کنند ورزشکار دو و میدانی است.

اما در سراسر این مصاحبه او مدام از نیمه پر لیوان حرف می‌زند؛ از این که آرزو دارد منبع الهام کسانی باشد که مشکلاتی مشابه دارند، از برنامه‌هایش برای المپیک توکیو در سال آینده که بزرگ‌ترین عرصه رقابت شنا محسوب می‌شود، از فرایند شناخت خودش و نترسیدن از نشان دادن آن به دیگران، از اینکه زندگی کوتاه است و نباید هیچ وقتی را تلف کرد.

گانینگ حتی "خوش‌شانس" بوده که الان دارد نفس می‌کشد. او از حمله تروریستی منچستر در ۲۰۱۷ که ۲۲ کشته به جای گذاشت، جان سالم به در برد. اتفاقی که برای همیشه او را تغییر داد.

برای گانینگ بدرفتاری‌ها تقریبا از زمانی آغاز شدند که قدم در راه رسیدن به جایگاه کنونی‌اش گذاشت. او در این مسیر دو بار در مسابقات جهانی شرکت کرد و در راه کسب سهمیه المپیک چندین رکورد ملی برای جامائیکا بجا گذاشت.

او آن روزها را خوب به یاد می‌آورد:‌ "سیاه‌پوست‌ها غرق نمی‌شوند؟ جمله‌ای بود که بارها از کسانی شنیدم که بوی کلر بدنم را حس کرده و فهمیده‌ بودند قبل از مدرسه، تمرین شنا کرده‌ام."

"واقعا دردناک بود و باعث می‌شد به خودم شک کنم. اما فکر می‌کنم حتی آن موقع هم عاشق درهم‌شکستن کلیشه‌ها بودم و به رخ کشیدن مدال‌هایم هم برایم خوشایند بود."

گانینگ ناامیدی‌های خود را به بهترین مسیر هدایت می‌کرد و با بدفتاری‌های زبانی دیگران کنار می‌آمد. هر چند وقتی این بدرفتاری‌ها شکل فیزیکی به خود گرفت -به او اسید پاشیده شد- رفتارش تغییر کرد.

او می‌گوید: "نه آسیبی دیدم نه سوختم، اما رنگ لباس‌هایم عوض شد و خجالت می‌کشیدم در مدرسه این طرف و آن طرف بروم چون می‌دانستنم بقیه مسخره‌ام می‌کنند."

"این اتفاق واقعا به اعتماد به نفسم ضربه زد. دلم نمی‌خواست به مدرسه برگردم و به همین دلیل سعی می‌کردم بهانه بیاورم و بگویم مریض هستم. البته راستش بعد از آن، بیشتر خودم را غرق شنا کردم چون راهی بود برای فرار از افکار منفی و نگرانی‌."

تقریبا در همان زمان بود که پلیس مرتب جلوی لوک، برادر گانینگ را می‌گرفت بدون اینکه خطایی انجام داده باشد. مایکل می‌گوید: "او هیکل درشتی دارد و بارها پیش آمد که وقتی با دوچرخه‌ بیرون می‌رفت، پلیس جلویش را می‌گرفت چون ظاهرش با مشخصات شخصی که به زور وارد خانه‌ای در آن منطقه شده بود، مطابقت داشت. دلیلش هم فقط رنگ پوستش بود. من با خیلی‌ها حرف زده‌ام که تجربه مشابهی داشته‌اند. واقعا دردناک است."

بعد از کشته شدن جورج فلوید و شکل‌گیری حرکتی جهانی در حمایت از جنبش جان سیاهان مهم است، گانینگ بیش از پیش برای مبارزه با نژادپرستی و راه‌اندازی کارزار‌هایی برای تغییر معنی‌دار تلاش می‌کند.

"در چند ماه اخیر داستان‌های غم‌انگیز زیادی در رابطه با سیاهان خوانده‌ام. این واقعا دردناک است. ماه تاریخ سیاهان زمان بسیار مهمی برای آموزش مردم است،‌ همین‌طور برای خود من تا با انسان‌های فوق‌العاده‌ای آشنا شوم که در راه مبارزه با برده‌داری و نابرابری جان خود را از دست داده‌اند."

"تجلیل از موفقیت‌های سیاهان و به اشتراک گذاشتن داستان‌های مثبت هم اهمیت زیادی دارد."

سیمونه مانوئل شناگر آمریکایی قهرمان المپیک و آلیا اتکینسون جامائیکایی برنده طلای جهانی، برجسته‌ترین الگوهای معاصر سیاه‌پوست در عرصه شنا هستند، اما گانینگ در دورانی بزرگ شد که از دستاوردهای تاریخی پیشین تجلیل چندانی نمی‌شد. بدرفتاری‌هایی که او با آن روبرو شد هم بازتابی از همین واقعیت است.

انیت بریخیتا هلندی ( مدال برنز ۱۹۷۶) و آنتونی نستی از سورینام ( مدال طلای ۱۹۸۸) اولین شناگران سیاه‌پوست تاریخ بودند که در المپیک مدال گرفتند. کوین برنز و پل مارشال هم که به ترتیب در سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۸۰ به برنز شنای امدادی رسیدند، تنها شناگران سیاه‌پوست شناخته‌شده‌ای هستند که در المپیک برای بریتانیا رقابت کرده‌‌اند.

الیس دیرینگ ۲۳ ساله، متخصص شنا در آب‌های آزاد می‌خواهد با شرکت در المپیک توکیو اولین شناگر زن سیاه‌پوستی باشد که در این مسابقات برای بریتانیا رقابت کرده است.

او سفیر انجمن تازه تاسیس شنای سیاهان است که بر حضور کمرنگ سیاه‌پوستان در عرصه شنای انگلستان تاکید دارد. بنا بر آمار و ارقام فدراسیون شنای انگلستان، ۹۵ درصد بزرگسالان و ۸۰ درصد کودکان سیاه‌پوست در این کشور شنا نمی‌کنند.

گانینگ معتقد است "توانایی‌های دست‌نخورده" در جوامع رنگین‌پوست دنیا "چشمگیر" است و امیدوار است بتواند به ایجاد تغییر در ورزش تخصصی خود کمک کند:

"پدر و مادرهایی با موی فر ریز مدل آفریقایی و پوست سیاه پیش من می‌آیند و می‌پرسند آیا فرزندشان پذیرفته خواهد شد. من معتقدم که داشتن الگوهای بیشتر در این زمینه کارساز خواهد بود. "

"امروز رنگین‌پوستلن بیشتری کنار استخر دیده می‌شوند و من بسیار مشتاق بیشتر شدن مدال‌های طلای سیاه‌پوستان هستم چون این پتانسیل وجود دارد. می‌خواهم نور امید باشم و ثابت کنم سیاه‌پوستان می‌توانند در این ورزش به موفقیت برسند و امیدوارم بتوانیم کلیشه‌ها را برای همیشه در هم بکوبیم."

گانینگ هرگز اجازه نداد بدرفتاری دیگران به اراده‌اش آسیبی بزنند. او در مسیر رسیدن به بالاترین سطح، قهرمان رده‌های سنی پایین شد؛ موفقیت با تیم ملی انگلستان در مسابقات قهرمانی شنای جوانان جهان و کسب دو مدال طلا در رقابت‌های جهانی دانشجویان در سال ۲۰۱۶ از جمله آن‌هاست.

همه تمرکز گانینگ بر کارش بود و دغدغه‌اش برای کسب موفقیت ورزشی به اندازه‌ای بود که سال‌ها از یک روال کاری سختگیرانه‌ خودخواسته‌ پیروی کرد. روالی که در آن نه از معاشرت خبری بود نه مطلقا از هیچ قرار عاشقانه‌ای.

این روال همیشگی زندگی مایکل بود تا این که یک شب همه چیز تغییر کرد.

گانینگ بارها گفته که "طرفدار پر‌و‌پاقرص" آریانا گرانده است. او شبی که این خواننده آمریکایی تنها در چند کیلومتری خانه یکی از دوستانش برنامه اجرا می‌کرد، تصمیم گرفت "به خود تعطیلی بدهد" و در ۲۳ سالگی برای اولین بار در عمرش به کنسرت برود.

او با لبخندی بر لب می‌گوید: "به عنوان یک شناگر باید کاملا متعهد باشید، زیاد بیرون نروید و هیچوقت مشروب الکلی ننوشید. من خیلی هیجان داشتم چون عاشق آریانا گرانده هستم."

ساعت ۱۰:۳۱ دقیقه، درست چند لحظه بعد از اجرای آخرین ترانه‌ کنسرت، وقتی حاضران در حال ترک سالن منچستر آرنا بودند، یک مهاجم انتحاری بمبی دست‌ساز را منفجر کرد که جان ۲۲ نفر را گرفت.

با یادآوری آن لحظه، چهره‌اش در هم می‌رود: "کمتر از یک طول استخر با آن فاصله داشتم. یک تی‌شرت سفید تنگ پوشیده بودم اما وقتی از ساختمان خارج شدم رنگش از خون کسانی که موقع فرار بسرعت از کنارم گذشته بودند، قرمز شده بود؛ کسانی که پس از انفجار یا آسیب دیده یا از خون پوشیده شده بودند. "

"در شوک بودم و این باعث شد بفهمم ممکن بود همه چیز را از دست بدهم. "

بعد از آن حادثه، گانینگ که به دلیل زنده ماندن دچار عذاب وجدان شده بود از درمانگر کمک گرفت.

او می‌گوید: "یک بار دیگر خودم را در شنا غرق کردم و تصمیم گرفتم برای جامائیکا مسابقه بدهم چون فهمیده بودم زندگی چقدر کوتاه است و نباید این فرصت را از دست بدهم. جلسات مشاوره باعث شد متوجه شوم خیلی چیزها را در خودم سرکوب می‌کردم و مشکلم نه فقط به آن شب که به گرایش جنسی‌ام هم مربوط بود."

"در عمق وجودم همیشه می‌دانستم به پسرها گرایش دارم اما اطمینان صددرصد از اینکه مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرم،‌ باعث شد روی هر احساسی شبیه به آن سرپوش بگذارم."

"این به اعتماد به نفسم ضربه زد و نگران بودم در ورزشی مثل شنا که لباس زیادی به تن نداری، وقتی مردم بفهمند هم‌جنسگرا هستم رفتارشان با من عوض شود یا محتاطانه برخورد کنند. به همین دلیل هیچوقت به آن اشاره نکردم."

اما اوضاع در ۲۰۱۸ تغییر کرد. گانینگ بعد از یک ملاقات اتفاقی با کورتنی اکت، مجری زن‌پوش (درگ کویین) استرالیایی، به برنامه تلویزیونی "بای لایف" دعوت شد.

در این برنامه گروهی از دوجنس‌گرایان بریتانیایی در تابستان به بارسلونا سفر می‌کنند و در مقابل دوربین به کند و کاو در گرایش جنسی خود می‌پردازند.

گانینگ که آن زمان ۲۴ ساله بود و بعد از فاش کردن اینکه تاکنون با هیچکس -نه مرد نه زن- قرار عاشقانه نگذاشته، توجه‌ها را به خودش جلب کرد.

او می‌گوید: "دوره‌ بسیار فوق‌العاده‌ای بود. برنامه زنده پخش نمی‌شد بنابراین نگران نحوه برخورد مردم نبودم. می‌توانستم از این تجربه لذت ببرم و بعد هر زمانی که احساس راحتی کردم، هم‌جنسگرایی‌ام را فاش کنم. وقتی برنامه پخش شد کاملا آماده بودم و آرامش داشتم. خیلی خوب بود که نیاز نبود درباره علنی کردن همجنس‌گرایی‌ام با خیلی‌ها حرف بزنم چون دیگر همه دنیا موضوع را می‌دانستند."

در ۲۰۰۶، مجله تایم، جامائیکا را "ضدهم‌جنسگرا‌‌ترین جای دنیا" نامید. اکنون بعد از ۱۴ سال هنوز هم رابطه جنسی میان مردان می‌تواند به زندان ختم شود و ازدواج با هم‌جنس همچنان غیرقانونی است. بنابراین قابل درک است که گانینگ بعد از پیوستن به تیم ملی کشور زادگاه پدرش گفت "نگران" عواقب علنی کردن همجنس‌گرایی‌‌اش است: "در جامائیکا دگرباشان جنسی وجود دارند اما چندان دیده نمی‌شوند و مجبورند پنهان‌کاری کنند. در بسیاری کشورهای منطقه کارائیب برای مردم سخت است در مورد گرایش جنسی خود حرف بزنند."

او می‌گوید با "تعداد اندکی نظر منفی" و اظهارنظر‌های ضدهمجنس‌گرا‌ روبرو شد که مخالف بودند او نماینده شنای جامائیکا باشد اما تاکید می‌کند واکنش‌ها " ۹۹/۹" درصد مثبت بوده است:

"امیدوارم یک روز به جایی برسیم که بتوانیم آزادانه حرف بزنیم و بدون ترس از قضاوت‌ها یا پیامدها خودمان باشیم."

گانینگ بعد از اولین حضور بین‌المللی برای جامائیکا در مسابقات قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۷، توانست در شنای ۲۰۰ متر پروانه و همین ‌طور شنای ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر آزاد رکورد ملی ثبت کند.

او همچنین در ۲۰۱۸ جایزه "بهترین ورزشکار ورزش‌های آبی سال" در این کشور را کسب کرد. بلندپروازی‌هایش به اینجا ختم نمی‌شود.

او می‌گوید: "با این که عاشق مسابقه دادن برای بریتانیا بودم اما به نقطه‌ای رسیدم که متوجه شدم می‌توانم با تغییر تیم ملی، بیشتر انگیزه‌بخش باشم و می‌خواهم این کار را در المپیک انجام دهم."

"این که به عنوان یک شناگر هم‌جنسگرای اهل جامائیکا در بزرگ‌ترین صحنه رقابت‌ کنم و بدون محدودیت و صادقانه خودم باشم،‌ برایم همه چیز است."

"فرقی نمی‌کند سفید، سیاه، هم‌جنسگرا یا هر چیز دیگر،‌ مهم این است که مردم دنیا متوجه شوند چه چیزهایی امکان‌پذیرند."