هر روز را با خطرِ مرگ شروع و تمام می‌کنیم/ کاش مردم پرستاران را بیش از این درک کنند

اگر من کرونا داشته باشم، به طور حتم کسی به خانه‌ی من نمی‌آید، اما ما روی دهان بیماری کار درمانی می‌کنیم که می‌دانیم کرونا دارد و حتما ما هم درگیر می‌شویم، این موضوع با هیچ قاعده‌ای جور درنمی‌آید، اما ما می‌دانیم چون فقط ما و بیمار با هم هستیم. پرستارانی که هنوز بعد از چند ماه با بغضی فرو خورده، از مرگ بیمارانی می‌گویند که عاشقانه برای درمان آن‌ها جنگیدند و در این مسیر گاه به پیروزی و گاه شکستی دردناک رسیدند، اما با وجود تمام خستگی‌ها عزمشان را برای پیمودن ادامه‌ی راه جزم کردند و حال...

پرستارانی که هنوز بعد از چند ماه با بغضی فرو خورده، از مرگ بیمارانی می‌گویند که عاشقانه برای درمان آن‌ها جنگیدند و در این مسیر گاه به پیروزی و گاه شکستی دردناک رسیدند، اما با وجود تمام خستگی‌ها عزمشان را برای پیمودن ادامه‌ی راه جزم کردند و حال چاره‌ای جز فداکاری در این روزهای تلخ کشور ندارند.

به مناسبت روز پرستار روایت هایی از سختی‌های کار پرستاران در چند ماه شیوع اپیدمی کرونا را در ادامه می‌خوانید: «علیرضا سلگی» پرستاری است که همچون پرستاران دیگر روزهای تلخ زیادی را در این ایام تجربه کرده است، روزهایی که ویروس کرونا همچون دشمنی نامرئی جان بیماران بستری در بیمارستان را به یک باره می‌گرفت، اما با وجود تمام خستگی‌ها، این سفیدپوشان، از پا نمی‌افتند و همچنان در این نبرد شجاعانه می‌جنگند.

علیرضا از روزهایی می‌گوید که برای او و دیگر همکارانش به سختی گذشت، روزهایی که امید به بهبود بیمارانی را داشتند تا شاهد موفقیت تلاش تیم و مرخصی آن‌ها باشند، اما بعد از چند روز با تخت‌های خالی و فوت بیماران رو به رو می‌شدند، تخت‌های خالی که تنها درد ناامیدی برای آن‌ها به جای می‌گذاشت.