«سید محمد علایی» بیش از یک و نیم قرن پیش در لاهیجان زاده شد و پس از گذراندن تعلیمات اولیه در راه تبدیل به یکی از مشایخ شهر بود که به آیین بهایی گروید. او از خانواده و شهرش طرد شد و زندگی فقیرانه‌ای را در تهران آغاز کرد. اما به دارالفنون راه یافت و استعداد چشمگیرش باعث شد که ناصرالدین شاه او را در مراسم فارغ‌التحصیلی‌اش به عنوان پزشک دربار برگزید و به او لقب ناظم الحکمایی بخشید. مرور زندگی ناظم الحکما و شرح رنج‌هایی که بر او رفت به قلم یکی از نوادگان او.
این بیماری همه‌گیر در کنار آن اوضاع اقتصادی در ایران تکان‌دهنده است. البته مثل قرن نوزدهم به جان باختن یک‌هشتم جمعیت منجر نشده اما درد و رنج امروز مردم شبیه شرایطی است که اجدادشان تجربه می‌کردند. مادران از ناظم الحکما می‌خواستند به بالین فرزندان در حال مرگ‌شان برود و او هرچند می‌دانست که در این موارد کاری از دستش برنمی‌آید، برای دل‌داری مادرها به نزد کودکان می‌‌رفت.
ناظم الحکما آموخته بود بر مشکلات و مشقت‌ها غلبه کند. سالیانی که تازه از خانواده طرد شده و در تهران زندگی فقیرانه‌ای را می‌گذراند، از راه تحصیل و درس خواندن بر این مشقت‌ها چیره شد. سید محمد در سال ۱۲۳۲ خورشیدی در لاهیجان به دنیا آمد و کودکی‌اش را در همان شهر گذراند. یکی از عموهایش خرج تحصیلات او را به این شرط که روحانی شود تقبل کرده بود. سید محمد در ۱۷ سالگی، زودتر از بقیه شاگردان، درس‌اش را تمام کرد و «مفسر» قرآن و سنت شد. بسیاری او را تشویق می‌کردند که حاشیه‌نویسی بر کتب مشهور را شروع کند. ازدواج کرده بود، یک بچه داشت و همه شرایط برایش فراهم بود تا به یکی از بزرگان قوم تبدیل شود. اما روحیه‌ای سرکش داشت. یکی از دوستانش او را با تحصیلات جدید آشنا کرد.
Similar News:همچنین می توانید اخبار مشابهی را که از منابع خبری دیگر جمع آوری کرده ایم، بخوانید.