سال ۱۴۰۰ خورشیدی توام با دو افتخار برای ورزش نوپای هاکی روی یخ ایران بود. زنان هاکی روی یخ ایران که برای نخستین بار حضور در رقابت‌های برون مرزی را تجربه می‌کردند، به مقام نایب قهرمانی مسابقات بین‌المللی امارات رسیدند و تیم ملی مردان ایران نیز نایب قهرمان مسابقات بین‌المللی قزاقستان شدند.
این رشته در زمان تاسیس به عنوان یکی از ورزش‌های تفریحی، برای قشر مرفه جامعه شناخته می‌شد. اما زمانی نبرد تا قشر متوسط جامعه هم به سوی این رشته گرایش پیدا کنند. سالن ۱۲ هزار نفری «آزادی» براساس زیرساخت‌هایش، می‌توانست در کمتر از دو ساعت کف سالن را تبدیل به پیست استاندارد یخ برای رشته‌های هاکی یا پاتیناژ کند. در آن سال، نمونه چنین امکاناتی در آسیا وجود نداشت. ورزشگاه آزادی را برای میزبانی از مسابقات آسیایی ساخته بودند اما برخی از امکاناتش مانند پیست یخ، با برنامه‌ای بلند مدت‌تر و برای برگزاری رقابت‌های المپیک تابستانی و زمستانی در ایران تجهیز شده بود؛ میزبانی که البته از پایان دهه ۷۹ میلادی تبدیل به رویا شد.
فدراسیون اسکیت ایران که مسوولیت هاکی روی یخ کشور را برعهده گرفته بود، درخواست عضویت به این فدراسیون جهانی را ارایه داد.» اما مدعی شد که تمامی اقدامات برای رسمی شدن هاکی روی یخ در ایران را «کاوه صدقی» مدیریت کرده است.