طرفداران مارادونا همیشه بعد از هر سقوط امیدوار بودند دوباره برخیزد. او برای آنها تجسم انسانی اسطوره‌ای بود که زندگی حماسی‌اش مانند دریبل‌های پای چپش سردرگم و گیج کننده بود. از نظر بسیاری رفتار غیرقابل پیش‌بینی و جایزالخطا بودن او بخشی از جذابیتش بود. دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۶ با آرژانتین قهرمان جام جهانی شد در تاریخ جام جهانی فوتبال همیشه این بحث بوده که آیا بازیکنی توانسته به آن اوجی برسد که دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۶رسید؟ پله رقیب همیشگی مارادونا در کسب عنوان بهترین بازیکن تاریخ، همراهی جمعی...
دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۶ با آرژانتین قهرمان جام جهانی شد در تاریخ جام جهانی فوتبال همیشه این بحث بوده که آیا بازیکنی توانسته به آن اوجی برسد که دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۶رسید؟ پله رقیب همیشگی مارادونا در کسب عنوان بهترین بازیکن تاریخ، همراهی جمعی از بهترین بازیکنان زمان خود در تیم ملی برزیل، سه بار برنده جام جهانی شد. اما آرژانتین در جام جهانی ۸۶ تیمی معمولی بود و حتی بسیاری از علاقمندان فوتبال هم بسختی اسامی هم تیمی‌های مارادونا را به یاد می‌آورند. بازی به بازی زیر آفتاب مکزیک، میزبان جام، مارادونا نمایشی از نبوغ فردی و استراتژی تیمی ارائه می‌داد.
او در فینال مقابل آلمان غربی پاس گل قهرمانی را داد و در دیدار نیمه نهایی مقابل بلژیک، در یکی از بهترین بازی‌هایش، دو گل زد. اما این مسابقه مرحله یک چهارم نهایی برابر انگلیس است که به عنوان لحظه بارز زندگی ورزشی او شناخته می‌شود.
جنگ بین دو کشور در جزایر فالکلند، چهار سال پیش از آن، اهمیت آن مسابقه را برای آرژانتین دو چندان کرده بود.
توضیح تصویر،
دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۶ با آرژانتین قهرمان جام جهانی شد
در تاریخ جام جهانی فوتبال همیشه این بحث بوده که آیا بازیکنی توانسته به آن اوجی برسد که دیگو مارادونا در سال ۱۹۸۶رسید؟
پله رقیب همیشگی مارادونا در کسب عنوان بهترین بازیکن تاریخ، همراهی جمعی از بهترین بازیکنان زمان خود در تیم ملی برزیل، سه بار برنده جام جهانی شد. اما آرژانتین در جام جهانی ۸۶ تیمی معمولی بود و حتی بسیاری از علاقمندان فوتبال هم بسختی اسامی هم تیمی‌های مارادونا را به یاد می‌آورند. بازی به بازی زیر آفتاب مکزیک، میزبان جام، مارادونا نمایشی از نبوغ فردی و استراتژی تیمی ارائه می‌داد.
او در فینال مقابل آلمان غربی پاس گل قهرمانی را داد و در دیدار نیمه نهایی مقابل بلژیک، در یکی از بهترین بازی‌هایش، دو گل زد. اما این مسابقه مرحله یک چهارم نهایی برابر انگلیس است که به عنوان لحظه بارز زندگی ورزشی او شناخته می‌شود.
جنگ بین دو کشور در جزایر فالکلند، چهار سال پیش از آن، اهمیت آن مسابقه را برای آرژانتین دو چندان کرده بود. فوتبال در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم آرژانتین شد، زمانی که هنوز بخشی غیررسمی از امپراتوری بریتانیا محسوب می‌شد.
این ورزش ابتدا هویتی متفاوت و برگرفته از جنگ جهانی اول داشت اما بمرور زمان در میان طبقات فرودست جامعه نفوذ و معنایی تازه پیدا کرد و برای بازیکنانی مانند مارادونای کوچک که کمتر از لحاظ اجتماعی مورد توجه بودند، ورزشی ایده‌آل شد که از راه آن اعتباری برای خود کسب کنند. این نگاه تازه به فوتبال منجر به پیروزی‌های بین المللی و شناخته شدن کشوری هم شد که کمتر پیش از آن مورد توجه بود.
و هیچ کس بهتر از مارادونا تجسم این داستان نبود. ریشه‌های او به مهاجران ایتالیایی و بومی‌های آمریکایی باز می‌گشت. او در یکی از حاشیه‌های فقیرنشین بوئنوس‌آیرس بزرگ شد و کودکی خیابانی بود و برای امرار معاش متکی به خود.
نحوه به ثمر رساندن دو گل معروفش در دیدار یک چهارم نهایی مقابل انگلیس در سال ۱۹۸۶، به خیال‌پردازی مردم آرژانتین رنگ واقعیت بخشید. اولین گل او به "دست خدا" معروف شد، زمانی که پنهان از چشم داور، با دست توپ را از دروازه‌بان انگلیس پیتر شیلتون عبور داد.
کمتر از پنج دقیقه بعد، او گل دومش را به ثمر رساند که یکی از بهترین گل‌های انفرادی تاریخ است؛ مارادونا در نیمه خودی صاحب توپ شد و توپ گویی به پای چپش چسبید تا با عبور از تمام مدافعان انگلیس آن را وارد دروازه کند. در آرژانتین، سال‌ها پس از پایان دوران استعمار، هر دو گل به عنوان انتقام کشور ضعیف‌تر از استعمارگر تفسیر شد.
در گذشته، تلقی عمومی این بود که "گرچه قدرت دست آنهاست اما ما باهوش‌تریم" و حالا این باور عمومی، ادعایی غیرقابل انکار بود، "ما بهتریم".
به ثمر رساندن این گل‌ها در برابر چنین حریفی، مارادونا را در چشم برخی هموطنانش تقریبا به جایگاه خدایی رساند. عواقب فاجعه بار این نگاه نشان داد زندگی پس از آن کار ساده‌ای برای مارادونا نبوده است.
منبع تصویر،
Getty Images
توضیح تصویر،
دیگو مارادونا ناپولی را به اولین قهرمانی‌اش در لیگ ایتالیا در سال ۱۹۸۷ و بعد در سال ۱۹۹۰ و همچنین جام یوفا در ۱۹۸۹ رساند