سرژیک تیموریان از دنیا رفت؛ از آن‌دو یکی ماند

«سرژیک تیموریان» نخستین ستاره فوتبال خانواده تیموریان، پس از قریب به دو ماه زندگی در کما، ساعاتی پیش از دنیا رفت. 

سرژیک تیموریان را نسل جدید هواداری فوتبال ایران با لقب «برادر آندو» می‌شناسند. برادر کوچک‌ترش «آندرانیک تیموریان» است که بیش از ۱۰۰ بار پیراهن تیم ملی فوتبال ایران را بر تن کرد. 

اما سرژیک در روزهایی فوتبالش متولد شد و به بلوغ رسید که آسمان فوتبال ایران لبریز از ستا‌ره‌های درخشان و استعدادهای تکامل‌یافته بود. همین حضورش در تیم ملی فوتبال را دشوار می‌کرد. 

هافبک دفاعی بود؛ قلدر، جنگنده و تو‌پ‌گیر. همه خصوصیاتش را هم به برادرش سپرد. 

سرژیک خرداد سال ۱۳۵۳ در محله ارمنی‌نشین نارمک به دنیا آمد. خانه پدری‌شان، خانه‌باغی بود که سال‌ها بعد وقتی آندرانیک وضع و اوضاعی بهتر پیدا کرد، کوبیدند و ساختند تا خانواده همگی دور هم جمع باشند. 

فوتبالش را از «آرارات» آغاز کرد؛ باشگاه اختصاصی ارامنه فوتبال ایران که آن روزها برای فوتبال ایران استعداد پرورش می‌داد. سال ۱۳۷۴ مرحوم «ناصر حجازی» او را پسندید و از آرارات به «استقلال» آورد. در اولین حضورش با پیراهن استقلال، ۳۰ ثانیه پس از آن‌که وارد زمین شده بود، پنالتی حساس تیمش در جام حذفی را به تیر دروازه کوبید تا استقلال حذف شود. اما این دلیلی نشد که طی دو فصل حضور در این باشگاه، به یکی از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین بازیکنان خط میانی این تیم تبدیل نشود. 

بیش از ۵۰ بار پیراهن استقلال را بر تن کرد و بدون آن‌که حتی یک بازی ملی داشته باشد، مورد توجه خط باشگاه «ماینتس» آلمان قرار گرفت. 

یک اظهارنظر ویژه از «یورگن کلوپ» سرمربی افسانه‌ای باشگاه «لیورپول» وجود دارد. تابستان سال ۱۳۹۸ وقتی یورگن کلوپ برای حضور در فینال سوپرجام فوتبال اروپا به کنفرانس خبری آمده بود، با سوال خبرنگار ایرانی در مورد «احتمال گذراندن تعطیلات در ایران» مواجه شد. 

سرمربی لیورپول گفته بود: «وقتی می‌شنوم در ایران هواداران زیادی دارم، خود به خود یکی از گزینه‌هایم برای یک سفر تفریحی از بین می‌رود. راستش را بخواهید در جایی که من را بشناسند، هرگز به من خوش نمی‌گذرد.» 

اما یورگن کلوپ ناگهان یک برگ جدید روی میز گذاشت: «ولی من با دو بازیکن ایرانی هم‌بازی بودم. آیا این را می‌دانستید؟ "دین‌محمدی" و تیموریان. من تجربه کار و زندگی با ایرانیان را دارم.» او بلافاصله از خبرنگار ایرانی خواست که موضوع ایران را تمام کند تا تمرکزش از روی بازی فینال سوپرجام از بین نرود. 

سرژیک تیموریان، بدون حتی یک بازی ملی به باشگاه ماینتس آلمان رفت. نداشتن بازی ملی آن‌ روزها برای یکی مثل سرژیک، نه عجیب بود و نه عیب. تیم ملی ایران بهترین هافبک‌های پس از انقلاب را در خود هضم کرده بود. 

آلمان برای سرژیک چندان خوشایند آغاز نشد. دو بار مصدومیت و بعد فقط ۶ بازی در دو فصل، او را کم کم از فوتبال محو کرد. مصدومیت‌هایش به حدی جدی بود که حتی در بازگشت به ایران نتوانست دوباره پا به توپ شود. 

زندگی زیر نظر «ولفگانگ فرانک» سرمربی وقت ماینتس و بازی کنار ستاره‌هایی مانند «یورگن کلوپ» می‌توانست از او یک مربی موفق بسازد. اما در بازگشت به ایران ترجیح داد زندگی‌اش را وقف خانواده‌اش کند. 

برادرش را به تیم جوانان استقلال برد. همان تیمی که لبریز از ستاره‌های آینده فوتبال ایران بود؛ «وحید طالب‌لو»، «مجتبی جباری»، آندرانیک تیموریان، «خسرو حیدری»، «امیرحسین صادقی» و «بهشاد یاورزاده». 

آندرانیک اما اشتباه برادر را مرتکب نشد. پس از جوانان استقلال و گذراندن دوران سربازی در تیم «عقاب»، به «ابومسلم» رفت. همان سال اول، مورد توجه «برانکو ایوانکوویچ» قرار گرفت و به تیم ملی دعوت شد. بلافاصله هم در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان در ترکیب اصلی ایران قرار گرفت. 

آندرانیک جزو معدود ستاره‌های فوتبال ایران است که ابتدا در جام جهانی بازی کرد و بعد در جام ملت‌های آسیا. 

پس از درخشش آندرانیک در ابومسلم و دعوت شدن به تیم ملی، مشتری‌های اروپایی او سراغش آمدند. این بار سرژیک بود که می‌خواست برای برادر انتخاب کند. تمام پیشنهادهای آندو در آلمان و فرانسه را رد کرد تا به انگلستان برود. 

انتخاب انگلیس، نه فقط یک پیشنهاد از سوی سرژیک که در حقیقت دستور برادر بزرگ‌تر بود؛ بهترین تصمیم زندگی سرژیک برای برادرش. «بولتون»، «فولام» و «بارنزلی» تیم‌های آندو در انگلیس شدند. 

سرژیک و آندو، منهای شباهتی که در فوتبال به هم داشتند، در زندگی شخصی هم مکمل هم بودند؛ هر دو غرق در خانواده، هر دو وقف خانواده؛ نمادی از زندگی سلامت اجتماعی. 

حالا آندو داغ‌دار سرژیک  شده است. از بیستم تیر ماه ۱۳۹۹ که خبر تصادف و به کما رفتن سرژیک منتشر شد، تا امروز که او برای همیشه رفت، چشم‌های آندو اشک بود و اشک ماند. حالا از «آن دو» یکی مانده است.