در رسانه‌های آمریکا؛ معترضان به مرگ جورج فلوید به غیر تظاهرات چه می‌کنند؟

اوج‌گیری دوباره ویروس کرونا و پیش از آن هم کتاب جدید جان بولتون در یکی دو هفته گذشته سرتیتر اخبار آمریکا را از سیطره اعتراضات به مرگ جورج فلوید و خشونت پلیس در آورده‌اند. آیا این اعتراضات خاموش شده؟ فعالان جنبش "زندگی سیاهان مهم است" به غیر ترتیب دادن تجمعات و تظاهرات‌های سراسری دیگر چه می‌کنند؟

اگرچه خشم عمومی نسبت به مرگ جورجج فلوید -مرد سیاه‌پوستی که اواخر ماه مه گذشته زیر زانوی افسر سفیدپوست شهر مینیاپولیس خفه شد- خیلی زود به برگزاری تجمع و تظاهرات در بیش از ۳۰۰ شهر آمریکا انجامید، اما این اعتراضات در هفته‌های اخیر بعد شکل و شمایل جنبش بزرگتری را به خود گرفته و شعارش به مقابله با نژادپرستی و اصلاحات ساختاری نیروی پلیس تسری یافته است.

در یک ماه گذشته رهبران این اعتراضات که تولدی دوباره و پلتفرمی جدید برای خیزش جنبش "زندگی سیاهان مهم است" هم بوده، به تدریج از موج مردمی و همراهی اکثریت جامعه آمریکا برای تبیین گام‌های عملی استفاده کرده‌اند؛ گام‌هایی که امیدوارند نتیجه آن به اصلاح قوانین، کاهش خشونت پلیس علیه سیاهان و کمتر شدن نژادپرستی در آمریکا بیانجامد.

معترضان به مرگ جورج فلوید به غیر از تظاهرات چه می‌کنند؟

سارا گنزالس و جیمز اسنید، از تهیه‌کنندگان و مجریان پادکست پلنت مانی (سیاره پول) در گزارشی به جمع‌آوری میلیون‌ها دلار کمک مالی مردم آمریکا و جهان به انجمن‌های غیردولتی و مدنی پرداخته‌اند که یا پس از مرگ جورج فلوید شکل گرفته‌اند یا مانند جنبش "زندگی سیاهان مهم است" جان تازه‌ای گرفته و به برنامه‌های خود برای زمینه‌سازی اصلاحات در ساختار و ماموریت پلیس شتاب داده‌اند.

در روزهای میانه ماه ژوئن گذشته، نشریه تی‌ام‌زی که معمولا به اخبار سلبریتی‌ها و چهره‌های سرشناس آمریکا می‌پردازد، گزارش داد کارزار کمک به یادبود جورج فلوید که از سوی برادر او در وبسایت جمع‌آوری کمک‌های انسان‌دوستانه و ایده‌های خلاق "گو فاند می" (Go Fund Me) راه‌اندازی شده توانسته رکورد جدیدی ثبت کند.

وبسایت "گو فاند می" ضمن تایید گزارش تی‌ام‌زی خبر داد که این کارزار توانسته تنها ظرف دو هفته حدود ۱۳ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار جمع‌آوری کند. این مبلغ را بیش از ۴۸۰ هزار نفر از حدود ۱۴۰ کشور جهان به حساب کارزار یادبود جورج فلوید واریز کرده بودند. این رقم در هفته اول ماه ژوییه از مرز ۱۴ میلیون و ۵۰۰ هزار دلار هم گذشت.

کارزار دیگری به نام "عدالت برای برونا تیلر" هم تا اواسط ماه ژوئن توانسته بود بیش از ۶ میلیون دلار کمک جمع‌آوری کند.

برونا تیلر یک زن سیاهپوست ۲۶ ساله و مامور امداد و نجات در شهر لوئیسویل ایالت کنتاکی بود که روز ۱۳ مارس امسال در آپارتمان خودش به ضرب گلوله پلیس کشته شد.

ماموران که به دنبال دو مظنون قاچاق موادمخدر بودند بدون در زدن و اخطار، به داخل آپارتمان برونا تیلر یورش بردند. دوست پسر خانم تیلر که گمان کرده بود تبه‌کاران به آنها حمله کرده‌اند به سوی ماموران پلیسی که بدون یونیفورم و نشان بودند شلیک کرد و یکی از آنها را زخمی کرد. دیگر ماموران خیلی سریع به این تیراندازی پاسخ دادند و ۲۰ گلوله به سوی کنث واکر و برونا تیلر شلیک کردند که از میان آنها ۸ گلوله به خانم تیلر خورد و او را کشت.

کارزار "عدالت برای برونا تیلر" که تا کنون بیش از ۶ میلیون دلار کمک مردمی دریافت کرده امیدوار است با استخدام وکلای مجرب و کارزارهای اطلاع رسانی و لابی‌گری، روی قوانینی که زمینه‌ساز مرگ شهروندان عادی در جریان خشونت‌های پلیس می‌شود اثر بگذارد. از جمله ممنوع شدن یورش بدون اخطار پلیس به منازل شخصی.

مجری پادکست پلنت مانی شبکه ملی رادیوهای آمریکا (ان‌پی‌آر) در ادامه به تشریح این شعار معروف معترضان به مرگ جورج فلوید می پردازد: "بودجه پلیس را پس بگیرید" (Defund Police).

"این روزها این عبارت 'بودجه پلیس را پس بگیرید' بر سر زبان‌ها افتاده... اول از همه باید گوشزد کرد که این عبارت برای افراد و اقشار مختلف معنای متفاوتی دارد. بعضی معتقدند که باید بخش‌هایی از بودجه هنگفت پلیس را قطع و صرف امور دیگری چون خدمات مددکاری کرد که برای پیشگیری از وقوع جرم مهم است. اما برخی دیگر هم معتقدند که بودجه پلیس را باید کاملا قطع کرد تا این نهاد از بنیان متلاشی شود.

افرادی چون اولوچی اومگا که عضو جنبش بلک ویژن کالکتیو در شهر مینیاپولیس (محل کشته شدن جورج فلوید) است. آنها برای قطع کامل بودجه پلیس مینیاپولیس کارزاری به راه انداخته‌اند."

اولوچی اومگا: "چرا دروغ بگویم، بله هدف نهایی ما ساقط کردن ساختار سازمانی است که ارکان آن بر نژادپرستی علیه سیاه‌پوستان بنا شده است."

به گفته مجری پادکست ان‌پی‌آر، اشاره خانم اومگا به "نگهبانان بردگان" است که در قرن ۱۸ میلادی در برخی ایالت‌های جنوبی ماموریت داشتند مراقب بردگان باشند و مانع از فرار آنها شوند. تشکلی که از آن به عنوان یکی از نخستین تلاش‌ها برای راه اندازی کلانتری محل و اداره پلیس در آمریکا یاد می‌شود. به همین علت هم خانم اومگا و اعضای جنبش بلک ویژن کالکتیو در مینیاپولیس معتقدند اگر قرار است با نژادپرستی و خشونت پلیس علیه سیاهان مبارزه شود چرا نباید ابتدا نهادی که ریشه آن در زمان برده‌داری و بر علیه سیاهان شکل گرفته را متلاشی نکرد و برای کنترل نظم و امنیت یک ساختار کاملا جدید بنا نکرد.

اولوچی اومگا: "برای بسیاری شعار "کاهش بودجه پلیس" به معنای برداشتن از ردیف بودجه پلیس و صرف آن در زمینه‌های دیگری مثل خدمات بهداشت روانی، پیشگیری و کاهش‌آسیب اعتیاد، شغل‌آموزی و خدمات مددکاری است... مثلا چرا باید وقتی تصادف خودرو روی می‌دهد، یک مامور پلیس با اسلحه به محل سانحه اعزام شود؟"

نوشتن جریمه‌های رانندگی، هدایت ترافیک یا بستن و باز کردن جاده‌ها، کمک به معتادان خیابانی و امداد رسانی به موارد اوردوز (بیش مصرفی مواد از سوی معتادان)، که پلیس در آمریکا برای انجام آنها دوره می‌بیند از زمینه‌هایی هستند که معترضان به مرگ جورج فلوید خواستار حذف آنها از شرح وظایف و ماموریت پلیس و واگذاری آن به کسان دیگری چون مددکاران یا ماموران امداد و انتظامی است.

سارا گنزالس برای نشان دادن بزرگی سهم پلیس از بودجه شهرداری‌ها به چند نمونه اشاره می‌کند.

"از ۲۰ شغل پردرآمد در شهرداری بوستون، ۱۵ شغل به مناصب مختلف در اداره پلیس تعلق دارد. در نیویورک، پلیس بعد از آموزش و پرورش و خدمات اجتماعی، بیشترین بودجه را دریافت می‌کند، چیزی حدود ۶ میلیارد دلار. در مینیاپولیس که خانم اومگا در آنجا زندگی می‌کند، پلیس ۱۲ درصد بودجه شهردری را دارد؛ رقمی حدود ۱۹۳ میلیون دلار".

فعالان جنبش "زندگی سیاهان مهم است" در این قسمت از پادکست پلنت مانی می‌گویند چه طور آنها در شهرهای مختلف تلاش می‌کنند از موج به راه افتاده در جامعه آمریکا برای ایجاد اصلاحات ساختاری در ادارات پلیس محلی و در تصویری بزرگتر، قوانین فدرال که محکوم کردن افسران پلیس به علت استفاده از خشونت را تقریبا "غیرممکن" کرده بهره ببرند.

اولوچی اومگا، از جنبش "بلک ویژن کالکتیو" در مینیاپولیس برخلاف بسیاری از مقام‌ها که معتقدند برای پیشگیری از نژادپرستی و خشونت پلیس باید آموزش و امکانات بیشتری به آنها داد معتقد است: "هیچ کدام از این روش‌ها جواب نداده است. اجباری کردن نصب دوربین روی داشبورد و یونیفورم افسران پلیس نتوانسته جلوی خشونت یا گزارش گمراه کننده آنها از وقایع را بگیرد. آموزش و تجربه بیشتر افسران هم این وقایع را کاهش نداده و حتی نظارت و بازرسی بیشتر بر افسران پلیس هم کاری از پیش نبرده است... بنابراین اصلاح پلیس دیگر یک گزینه قابل دفاع نیست."

با این حال، خانم اومگا در پاسخ به مجری برنامه که از او درباره چگونگی مواجهه با جرایم جدی در یک شهر بدون اداره پلیس می‌پرسد، می‌پذیرد که تا روزی که اسلحه و جرایم مسلحانه و همراه با خشونت وجود دارد، مامور قانونی با اسلحه و تجهیزات برای مبارزه با آن باید وجود داشته باشد اما او و همفکرانش معتقدند با ایجاد یک نهاد جدید از بنیان و شاید با نامی و نشانی نو، بتوان گره‌های کور گذشته را با بدون باز کردن از سر راه برداشت.

قوانین آمریکا چگونه پلیس این کشور را "رویین‌تن" کرده است؟

در دو ماه گذشته رسانه‌های آمریکایی چندین برنامه ویژه را به موانع قانونی بر سر اصلاحات ساختاری پلیس اختصاص داده‌اند.

از جمله نشریه دست چپی وکس که هم در وبسایت خود و هم در پادکست ویدز ( The Weeds) به طور مفصل به دکترینی که مانع از برخورد با خشونت فراقانونی افسران پلیس می‌شود پرداخته است.

از جمله قانون "مصونیت قضایی تضمین‌شده" (Qualified Immunity) که به افسران پلیس و برخی از دیگر کارمندان دولتی نوعی سپری فولادی در برابر دادگاه می‌بخشد.

پادکست دیلی نیویورک‌تایمز هم در برنامه‌ای به همین موضوع پرداخته و همچنین در گفتگو با مدیراجرایی یکی از بزرگترین انجمن‌های صنفی افسران پلیس که بیش از ۱۵ هزار عضو دارد، به نقش این نهادهای صنفی پلیس توجه کرده که با قدرت در برابر هرگونه اتهامی علیه افسران پلیس می‌ایستند و در اکثر موارد مانع مجازات یا اخراج ماموران از ادارات پلیس می‌شوند.

ایان میلهیزر، گزارشگر ارشد وکس در حوزه دیوان عالی آمریکا در یادداشتی به این موضوع پرداخته که چطور قانون "مصونیت قضایی تضمین‌شده" ماموران پلیس را در برابر اتهام خشونت یا نژادپرستی "ایمن" می‌کند.

او در این گزارش مفصل با اشاره به ریشه‌های تاریخی و مبانی قانونی این مصونیت نوشته: "بنیان در نظر گرفتن چنین مصونیتی از آنجا نشأت گرفت که کارمندان دولت نباید از ترس مواخذه و هزینه‌های بسیار گزاف دادگاه، دست و دلشان هنگام انجام وظیفه بلرزد."

مصونیت تضمین شده برای افسران پلیس البته تا به آنجا کاربرد دارد که آنها در جریان اقدامات خود "حق قانونی کسی را ضایع نکرده باشند".

اما اثبات این که آنها به هنگام ماموریت خود حق قانونی کسی را زیرپا گذاشته‌اند کار بسیار سختی است چرا که مطابق اصلاحیه‌ای که دیوان عالی آمریکا در سال ۱۹۸۲ و در جریان یک پرونده به قانون مصونیت تضمین شده افزود، قضات را برای محکوم کردن یک افسر پلیس یا مامور دولت موظف کرد به مورد کاملا مشابهی در تاریخچه احکام رجوع کنند و با استناد به آن رویه قضایی حکم کنند. الزامی که دست قضات را برای محکوم کردن افسران پلیس حتی در صورت "غیرقانونی دانستن" عمل آنها می‌بندد.

پیچیدگی‌های این مصونیت قضایی و افزایش انتقادها از آن در چند سال اخیر بارها کنگره آمریکا و دیوان عالی این کشور را برای بازبینی و اصلاح آن تحت فشار قرار داده است.

جاستین آماش، عضو لیبرال و راست‌گرای مجلس نمایندگان که چندی پیش در مخالفت با دونالد ترامپ، حزب‌جمهوری خواه را ترک کرد یکی از سیاست‌مدارانی است که هم اکنون مشغول تهیه طرحی است که از کنگره می‌خواهد درباره کاستی‌های مصونیت قضایی افسران پلیس و ماموران دولت تصمیم‌گیری کند.

هر چند با توجه به موضع‌گیری‌های دونالد ترامپ در کاخ‌سفید و میچ مک‌کانل در راس مجلس سنا، بعید به نظر می‌رسد آقای آماش شانس زیادی برای تغییر وضعیت موجود داشته باشد. مضاف بر این، دیوان عالی آمریکا تنها در شش ماه گذشته با رد کردن پرونده‌های مرتبط با این موضوع نشان داده که تمایلی برای ورود به مساله ندارد.

با وجود این، بسیاری از معترضان به خشونت پلیس امیدوارند بتوانند از همراهی اذهان عمومی و همچنین سرازیر شدن میلیون‌ها دلار کمک مردمی به سوی انجمن‌های حقوق بشری و جنبش زندگی سیاهان مهم است، برای فشار آوردن به سیاستمداران و مقام‌های محلی استفاده کنند و حتی در صورت مقاومت واشنگتن در برابر اصلاحات کلان، فرمانداران و شهرداران را ناچار به تغییرات منطقه‌ای و محله‌ای کنند.

فشارهایی که برای مثال در مینیاپولیس، محل کشته شدن جورج فلوید به تصمیم شورای شهر برای انحلال کامل اداره پلیس منجر شد و یا در بسیاری از شهرهای و ایالت‌ها چون کالیفرنیا، به ممنوعیت تکنیک فشار بر گلو و مجرای تنفسی مظنونان به هنگام بازداشت انجامید.

بیشتر بخوانید

پول برای عدالت

سارا گنزالس مجری پادکست پلنت مانی در تشریح علت واریز شدن میلیون‌ها دلار کمک مردمی به سوی کمپین‌های زندگی سیاهان مهم است می‌گوید: "در میانه اعتراضات و ناآرامی‌ها، بسیاری از مردم دوست داشتند به نوعی خشم، ناراحتی و مخالفت خود با نژادپرستی را نشان دهند و برای خیلی از آنها، درگیر شدن در این جنبش به معنای کمک مالی به نهادهای فعال و یا خرید از گروه‌های اجتماعی و اقتصادی بود که از این جنبش حمایت می‌کردند."

شمار این کارزارها بسیار زیاد است به طوری که حتی در میان آنها انجمن‌های "قلابی" که به علت تشابه اسمی ده‌ها هزار دلار به جیب زده‌اند دیده می‌شود. اما برخی از آنها هم با ایده‌های خلاقانه به میدان آمده‌اند و با استقبال فراوان هم روبرو شده‌اند.

جیمز اسنید، تهیه کننده پادکست پلنت مانی به چند مورد از آنها پرداخته از جمله صندوق وثیقه بروکلین. انجمنی مردمی که تلاش می‌کند با تامین وثیقه زندانیان رنگین‌پوست، آنها را از ماندن در زندان برای جرایم کوچک و یا به زندان فرستادن آنها به علت نداشتن وثیقه در مدت زمان میان بازداشت و وقت دادگاه، جلوگیری کند.

کوین چنگ، از مدیران این انجمن مردمی به ان‌پی‌آر گفته پس از شکل‌گیری اعتراضات به مرگ جورج فلوید آنها تصمیم می‌گیرند برای کمک به این جنبش کاری کنند. برنامه آنها این بود که اگر کسی در جریان اعتراضات به خشونت پلیس بازداشت شد، این انجمن وثیقه تعیین شده از سوی دادگاه را به عهده بگیرد تا کسی به این علت از بازداشت موقت به زندان منتقل نشود.

کوین چنگ: "در همان جمعه نخست بعد از مرگ جورج فلوید، ما با سیلی از کمک‌های مردمی روبرو شدیم. ظرف ۲۴ ساعت بیش از یک میلیون و 800 هزار دلار توسط حدود ۵۰ هزار نفر به حساب ما واریز شد... این مبلغ به قدری بزرگ بود که ما مجبور شدیم دکمه دریافت اعانات را روی وبسایت‌مان غیرفعال کنیم و از مردم بخواهیم کمک مالی خود را به سایر انجمن‌های فعال در زمینه عدالت اجتماعی واریز کنند".

اقدامی که معمولا از سوی انجمن‌های مردم‌نهاد صورت نمی‌گیرد. یعنی کمتر جمعیت خیریه‌ای پیدا می‌شود که بگوید پول اهدایی شما را نمی‌تواند قبول کند.

اما کوین چنگ می‌گوید: "ما باید یک جایی بین ظرفیت سازمانی و شعارهایمان توازن برقرار می‌کردیم. این ایده که هر چی پول آمد نه نگوییم چرا که ممکن است یک روزی برایش برنامه‌ای تعریف کنیم، در تضاد با نیت ماست که نمی‌خواهیم به جای تمرکز بر وضعیت کنونی، به مبارزه برای فردایی فکر کنیم که ممکن است وقتی فرا برسد اصلا نیازی به ما نباشد... در حال حاضر کمک به فعالیت‌های خودجوش مردمی و سازمان‌های جامعه-محور بسیار اهمیت دارد. این حرکت‌ها سال‌هاست که سرمنشاء تغییرات قوانین و اصلاح نگرش جامعه هستند و در بطن کار قرار دارند."

جیمز اسنید: "این موضوع برای سایر انجمن‌های فعال در زمینه عدالت اجتماعی و جنبش "زندگی سیاهان مهم است" هم پیش آمده. "صندوق آزادی مینه‌سوتا" تا قبل از این که دریافت پول را به طور موقت متوقف کند بیش از ۳۰ میلیون دلار کمک دریافت کرد. تشکیلات مرکزی جنبش"زندگی سیاهان مهم است" به قدری کمک دریافت کرده که روی سایت خود فهرستی از سایر انجمن‌ها را قرار داده و به مردم گفته اگر می‌خواهید کمک کنید لطفا به این‌ها کمک کنید. انجمن‌هایی مثل "بلک الاینس"، "کالر اف چنج" و غیره."

آیا تخصیص بودجه پلیس به منابع دیگر نتیجه خواهد داد؟

شبکه خبری سی‌ان‌ان روز یکشنبه گذشته، پنجم ژوییه، گزارشی منتشر کرد تحت این عنوان: "شهری با ۱۷۰ هزار جمعیت که بخشی از افسران پلیس را مرخص و به جای آنها امدادگران بهداشتی و پرستاران بهداشت روانی را استخدام کرد و نتیجه گرفت؛ آن هم برای ۳۰ سال".

اسکوتی اندرو، گزارشگر سی‌ان‌ان به تجربه شهری در ایالت اورگان پرداخته که به برنامه کهوتس (sCahoot) شهرت یافته و یکی از قدیمی‌ترین برنامه‌های کاهش آسیب‌های اجتماعی در آمریکای شمالی محسوب می‌شود.

"حدود ۳۰ سال پیش، شهری با ۱۷۲ هزار نفر سکنه در ایالت اورگان یک خودرو کاروان کهنه خرید، چند امدادگر پزشکی جوان و چند مشاور روانی را استخدام کرد و آنها را به ماموریت‌هایی اعزام کرد که اورژانس بود اما لزوما به حضور و دخالت پلیس نیازی نبود... آنها شدند نخستین کسانی که به موارد اورژانسی چون مشکلات بی‌خانمان‌ها، اعتیاد و تهدید به خودکشی جواب می‌دادند. مواردی که اغلب با حضور پلیس به برخورد خشن منجر می‌شد."

"این برنامه که اکنون به سه خودرو کاروان توسعه یافته نامش کهوتس است و دقیقا همان کاری را انجام می‌دهد که بسیاری از معترضان به مرگ جورج فلوید به دنبال آن هستند؛ یعنی تخصیص بودجه پلیس به حوزه‌هایی چون مددکاری اجتماعی، خدمات پزشکی، روانپزشکی و اعتیاد. اموری که برای انجام آنها احتیاج به افسر مسلح با آموزش‌های نظامی نیست."

گزارشگر سی‌ان‌ان می‌گوید اکنون بسیاری از شهرداری‌های آمریکا به سراغ مدیران برنامه کهوتس آمده‌اند و از مقام‌های شهر یوجین در ایالت اورگان "رمز موفقیت" آنها را می‌پرسند.

برنامه‌هایی که در قالب سیاست‌های کاهش آسیب‌های اجتماعی تعریف می‌شود و می‌تواند علاوه بر کاهش جرایم اجتماعی، به پیشگیری از رویارویی پلیس با موارد کوچک و بی‌نیاز به خشونت منجر شود.

مواردی چون مرگ جورج فلوید که نطفه اصلی آن از بگو مگو میان او و کارگر یک فروشگاه بر سر قلابی بودن یک اسکناس ۲۰ دلاری شروع شد و یا مرگ ریشارد بروکس در شهر آتلانتا که با تلفن کارمند اغذیه فروشی ویندی به پلیس آغاز شد؛ آن هم به این بهانه که ریشارد بروکس پشت فرمان خودرو خوابش برده و صف خودروهایی که برای سفارش و دریافت غذا پشت او تشکیل شده بود را بند آورده.

اخبار مرتبط