Niemand gaf meer assists in de Jupiler Pro League dan Jean-Luc Dompé. Bij Sport/Voetbalmagazine vertelt de aanvaller van Zulte Waregem waarom het nu wel allemaal draait.
We spreken hier met de beste assistgever van de competitie. Hoe verklaar jij je huidige succes?
Jean-Luc Dompé: ‘Ik voel me al sinds het einde van vorig seizoen heel goed op het veld. Ik heb de indruk dat ik in de terugronde echt een stap vooruitgezet heb. En dit seizoen ben ik met dezelfde mentaliteit begonnen, met de wil om zo vaak mogelijk beslissend te zijn. Eerlijk gezegd, met deze mentaliteit en met het niveau dat ik vandaag haal, zie ik geen reden waarom dit iets tijdelijks zou zijn. Ik geloof dat ik voorgoed vertrokken ben.’
De hamvraag is: wat doet een speler zoals jij op zijn 26e bij een club als Zulte Waregem?
Dompé: ‘Mijn verleden speelt me parten. Vandaag ben ik volwassener, professioneler. Ik denk dat dat mijn grootste verandering is. Vroeger zag ik voetbal als een spelletje, terwijl het nu duidelijk mijn beroep geworden is. Ik ben anno 2021 geen betere voetballer, maar ik ben een meer verantwoordelijke volwassene geworden. Ik heb op mezelf hard gewerkt om dat te bereiken. In staat zijn om me op elke training honderd procent te geven, zin hebben om elke oefening aan te vatten, elke match beginnen om ze te winnen … dat was een uitdaging voor mij.
‘Bij sommigen is dat karakter misschien aangeboren, maar ik heb dat moeten leren en dat heeft een tijdje geduurd. Je zou kunnen zeggen dat ik tegenwoordig misschien iets minder plezier heb in de benadering van het voetbal, maar wat ik aan verzetjes buiten het veld verlies, win ik aan succes op het veld.’
Wanneer is die kentering dan precies gekomen?
Dompé: ‘Twee à drie jaar geleden, zou ik zeggen. Sinds mijn eerste seizoen in Gent ( 2018/19, nvdr) heb ik een andere mentaliteit aangenomen en heb ik meerdere wedstrijden na elkaar gespeeld. Onder Yves Vanderhaeghe speelde ik een seizoen met 32 matchen. Bij een club als Gent wil dat toch wat zeggen. Ik was op een moment in mijn leven gekomen dat ik tegen mezelf zei: de tijd gaat sneller dan je denkt. Als ik niet alles wou verprutsen, dan was het tijd om een tandje bij te zetten. Ik ben blij dat het me gelukt is. Want als je ziet dat gasten die minder getalenteerd zijn dan jij bij betere clubs terechtkomen en mooiere carrières maken, dan besef je dat je iets gemist heb.
‘Toen heb ik tegen mezelf gezegd dat ik mezelf een schop onder kont moest geven. Die vaststelling deed pijn, want ik geloof dat ik een flinke voorsprong had op de meeste spelers van mijn generatie. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik al heel jong aan een profcarrière begonnen ben. Op je zestiende aan de top staan en dan tien jaar later beseffen dat er gasten zijn die in die tijd nergens stonden en nadien toch hun carrière beter gemanaged hebben, dat doet natuurlijk pijn.’
Lees het volledige interview met de beste assistgever van de competitie deze week in Sport/Voetbalmagazine of in onze Plus-zone.
